Artikel uit AD Groene Hart, 9 juli 2009
Lopen en verlost verder leven
Mijn bedevaart
De Wallfahrt - bedevaart - naar Heiligenblut.
FOTO JAN UITTENBROEK
Toen Cora Verweij de eerste keer de naam Heiligenblut hoorde vallen, legde ze in gedachten een link met Pleegzuster Bloedwijn. Maar deze alcoholische drank bleek niets te maken te hebben met dat woord. ,,Heiligenblut is een plaatsje in Oostenrijk, waar elk jaar, weer of
geen weer, op 28 juni de bedevaartstocht of Wallfahrt eindigt, die in de vroege morgen vanuit Rauris of Ferleiten aanvangt,’’ legt Cora uit. Ze liep dit jaar mee, met een groep van in totaal zeventien mensen uit Woerden en omgeving. Niet dat de bedevaart voor Cora een religieuze betekenis heeft, want ze is niet katholiek. De wandeling stond op het programma tijdens een achtdaagse vakantie, georganiseerd door Woerdenaar Jan Uittenbroek. Al acht jaar gaat er onder zijn bezielende leiding een groep van de Runnersclub in Woerden eind juni wandelen in Oostenrijk. Vorig jaar viel de Wallfahrt op de dag dat de Woerdenaren weer naar huis gingen. De reis was dit jaar speciaal iets later gepland, zodat de groep de tocht kon meemaken. Heiligenblut dankt zijn naam aan een relikwie met het bloed van Christus. Een Deense koning zou dit flesje vanuit Constantinopel hebben meegenomen. In de buurt van de Grossglockner werd hij overvallen door een lawine en stierf. Het relikwie werd gevonden op de plek waar drie korenaren uit de sneeuw groeiden. Sindsdien is Heiligenblut een pelgrimsoord. Op 30 juni 1683 vroren hier negen pelgrims dood toen ze op de terugweg waren van een bedevaartstocht. Op 28 juni worden ook deze ongelukkigen herdacht. De bedevaart van Heiligenblut begon traditioneel om 5 uur ’s morgens met een mis. Na de start viel de Woerdense club al snel uiteen in kleine groepjes. Cora liep na enkele kilometers in haar eentje verder ,,om te ervaren hoe het is wanneer je loopt volgens het uiteindelijke principe van de tocht: helemaal tot jezelf komen. Het is namelijk de bedoeling dat je een soort boete doet voor je zonden en daarna verlost verder leeft,’’ legt ze uit. De route was officieel 35 kilometer lang. ,,Maar in de praktijk nemen de meeste bedevaartgangers bij de afdaling mooie doorsteekjes in plaats van de autoweg te volgen, zodat er wel wat kilometers worden afgesnoept,’’ schrijft Cora. Alle Woerdenaren haalden de eindstreep. Voor Cora was het een bijzondere ervaring om te midden van vierduizend Oostenrijkers te lopen. ,,Wij zijn allemaal goed getraind. Maar je ziet veel boeren en boerinnen die lopen te mankepoten en die lopen deze tocht ook helemaal. Dat maakte wel indruk.’’ Ook de terugreis per bus was volgens Cora ongewoon. ,,Eerst pikte de chauffeur halverwege een lifter op en later liet hij een groep Tsjechen in het gangpad toe, omdat hun bus pech had en zij al een uur langs de kant stonden. Heeft verlost zijn van zonden wellicht iets met barmhartigheid te maken?’’
Mijn bedevaart
De Wallfahrt - bedevaart - naar Heiligenblut.
FOTO JAN UITTENBROEK
Toen Cora Verweij de eerste keer de naam Heiligenblut hoorde vallen, legde ze in gedachten een link met Pleegzuster Bloedwijn. Maar deze alcoholische drank bleek niets te maken te hebben met dat woord. ,,Heiligenblut is een plaatsje in Oostenrijk, waar elk jaar, weer of
geen weer, op 28 juni de bedevaartstocht of Wallfahrt eindigt, die in de vroege morgen vanuit Rauris of Ferleiten aanvangt,’’ legt Cora uit. Ze liep dit jaar mee, met een groep van in totaal zeventien mensen uit Woerden en omgeving. Niet dat de bedevaart voor Cora een religieuze betekenis heeft, want ze is niet katholiek. De wandeling stond op het programma tijdens een achtdaagse vakantie, georganiseerd door Woerdenaar Jan Uittenbroek. Al acht jaar gaat er onder zijn bezielende leiding een groep van de Runnersclub in Woerden eind juni wandelen in Oostenrijk. Vorig jaar viel de Wallfahrt op de dag dat de Woerdenaren weer naar huis gingen. De reis was dit jaar speciaal iets later gepland, zodat de groep de tocht kon meemaken. Heiligenblut dankt zijn naam aan een relikwie met het bloed van Christus. Een Deense koning zou dit flesje vanuit Constantinopel hebben meegenomen. In de buurt van de Grossglockner werd hij overvallen door een lawine en stierf. Het relikwie werd gevonden op de plek waar drie korenaren uit de sneeuw groeiden. Sindsdien is Heiligenblut een pelgrimsoord. Op 30 juni 1683 vroren hier negen pelgrims dood toen ze op de terugweg waren van een bedevaartstocht. Op 28 juni worden ook deze ongelukkigen herdacht. De bedevaart van Heiligenblut begon traditioneel om 5 uur ’s morgens met een mis. Na de start viel de Woerdense club al snel uiteen in kleine groepjes. Cora liep na enkele kilometers in haar eentje verder ,,om te ervaren hoe het is wanneer je loopt volgens het uiteindelijke principe van de tocht: helemaal tot jezelf komen. Het is namelijk de bedoeling dat je een soort boete doet voor je zonden en daarna verlost verder leeft,’’ legt ze uit. De route was officieel 35 kilometer lang. ,,Maar in de praktijk nemen de meeste bedevaartgangers bij de afdaling mooie doorsteekjes in plaats van de autoweg te volgen, zodat er wel wat kilometers worden afgesnoept,’’ schrijft Cora. Alle Woerdenaren haalden de eindstreep. Voor Cora was het een bijzondere ervaring om te midden van vierduizend Oostenrijkers te lopen. ,,Wij zijn allemaal goed getraind. Maar je ziet veel boeren en boerinnen die lopen te mankepoten en die lopen deze tocht ook helemaal. Dat maakte wel indruk.’’ Ook de terugreis per bus was volgens Cora ongewoon. ,,Eerst pikte de chauffeur halverwege een lifter op en later liet hij een groep Tsjechen in het gangpad toe, omdat hun bus pech had en zij al een uur langs de kant stonden. Heeft verlost zijn van zonden wellicht iets met barmhartigheid te maken?’’
