Alfa-oplossingen

Zo'n vakantieperiode wordt confronterend als ik wat klusjes onderneem. Kamertje behangen, zonnescherm ophangen, fiets repareren, lampen vervangen, plank bevestigen, geluidsinstallatie reinigen. Het loopt altijd uit op 'net niet het goede gereedschap' of 'waar heb ik die steenboortjes nu gelaten' en vooral: 'hoe zouden de zwagers dit opgelost hebben?'.

De kinderen weten het gelukkig al, dat gerepareer met tape, dat gedoe met net het verkeerde apparaat, het zo'n beetje gokken of iets recht komt te hangen. Ik noem het mijn alfa oplossingen voor bèta problemen. Vandaag heb ik een zonnescherm opgehaald voor het dakterras met zwager Cor, maar ik was vergeten te meten of het wel door het trapgat zou kunnen. Dat kon dus niet. Mijn alfa oplossing zou zijn 'terugbrengen bij de Gamma' en accepteren dat het iets te warm wordt op ons dakterras. Cor is van de echte oplossingen en verzon een truc met een touw. Kijk toch hoe eenvoudig het kan zijn. Het zonnescherm is dus op locatie. Nu nog op de juiste plaats en horizontaal en met keilbouten (of zijn het kijlbouten) ophangen ... ik wacht tot Cor z'n gereedschap weer heeft opgehaald en 'toevallig' nog langs Woerden komt. Dat is mijn manier om het geaccepteerde bèta tekort te compenseren via alfa creativiteit. En als ik het zo omschrijf is eigenlijk best wel te pruimen.

Königsmünster en Himmerod

Ik heb in Duitsland weer twee nieuwe kloosters aan het lijstje ‘bezocht’ toegevoegd: de Benedictijnen van Königsmünster en de Cistercienzers van Himmerod. De uitstraling van deze 'Abteien' is bijzonder, de een modern, de andere gesticht in de 12e eeuw en nu laat-Gotisch herbouwd. Beide met een tikkeltje commerciële instelling door hun gastenverblijven, natuurproducten, wellness, boeken ,bier, cursussen, trainingen en natuurlijk een goed café. Ze zien er welvarend uit. En ik vond  Jezus er ... achter in de tuin.

Wit, Zwart, Groen

We hebben gekozen voor een korte fietsvakantie in Duitsland. Met 2 nieuwe fietsen – echte Koga’s – zijn we eerst het Sauerland doorgetrokken. Vanuit het zeer luxe Welcome hotel aan de Hennesee hebben we hier prachtige tochten gemaakt. Om aan de hoogtes te wennen was een treintochtje naar boven wel handig zeker nu het zo pittig warm was.
In het Sauerland overheersen de kleuren wit, zwart en groen. En de lucht was fietsvriendelijk blauw!
Daarna zijn we naar de Eifel gegaan, tegen de Luxemburgse grens. Het Waldhotel had een hoog 'Fawlty Towersgehalte', maar de omgeving maakte dat weer goed. Men heeft hier fietspaden aangelegd over oude spoorbanen. En via een systeem van fietsbussen kun je slimme routes uitzoeken met veel dalingen erin. Zo hebben we dagen van 85 km. kunnen maken, dat is zo’n beetje mijn maximum. De stad Trier aan de Moezel is prachtig. Ik ging op zoek naar de echte Duitse Kerrywurst. En Willy vond er Jezus...in de Romeinse basilica van Constantijn (310) achter de Porta Nigra, nu de Evangelische Kirche.

De Springer en de Vanger

In de uitvaartdienst, vandaag, van Ton -met wie ik een aantal jaren de directie gevormd heb van de Willem Alexanderschool-, vertelde de predikant ons het volgende verhaal van Henri Nouwen.

Wat een prachtig geloofsbeeld.
Ik heb in de jaren van samenwerking veel geleerd van Ton. Het past bij hem om dit verhaal van dood en opstanding aan ons mee te willen geven.
De mens is slechts de springer en de springer mag met uitgestrekte armen en open handen erop vertrouwen dat zijn vanger er wel zal zijn. Henri Nouwen vertelt over een groepje vrienden die als trapeze artiesten bij het circus werken.
“Toen ik dit circus voor het eerst in Freiburg zag, raakte ik zo onder de indruk van hun luchtacrobatiek dat ik me in de pauze aan hen voorstelde als een van hun grote fans. Ze nodigde mij uit bij hun training, gaven me vrijkaartjes, boden mij een maaltijd aan en stelden voor dat ik in de nabije toekomst een week met hen mee zou reizen. Ik zei ja… en we werden goede vrienden. Op een dag zat ik met Rodleigh, de leider van de groep in zijn caravan te praten. Hij zei: ‘Als ik spring, moet ik absoluut vertrouwen op degene die mij moet vangen. Jij denkt misschien, net als de meeste toeschouwers, dat ik de grote ster ben van de trapeze. Maar de echte ster is Joe, die me vangt. Hij moet me op het exacte moment uit de lucht plukken als ik mijn verre sprong naar hem maak.’ ‘Hoe lukt dat?’ vroeg ik. ‘Wel,’ zei Rodleigh, ‘het geheim is dat ik het vangen geheel aan Joe overlaat en zelf niets doe. Als ik na mijn salto’s op Joe afkom, moet ik gewoon mijn armen en handen uitstrekken en wachten tot hij me vangt en me veilig thuisbrengt.’ ‘Dus jij doet niets!’ zei ik verbaasd. ‘Niets,’ herhaalde Rodleigh. ‘Het ergste wat een springer kan doen, is proberen de vanger te vangen. Het is niet de bedoeling dat ik Joe vang. Joe moet mij vangen. Als ik Joe’s polsen zou vastgrijpen, zou ik ze kunnen breken, of hij zou de mijne kunnen breken. Dat zou het einde zijn voor ons beiden! Een springer moet springen en een vanger vangen, en de springer moet met uitgestrekte armen en open handen erop vertrouwen dat zijn vanger er zal zijn.”

Blijf met je Poten van m'n Spullen af

Bestolen worden is een gekke ervaring. Het wekt bij mij veel adrenaline op. We dronken even een kopje cappuccino (met kortingsbonnetjes die Willy altijd bij zich heeft) bij V&D in Leiden. Na een lekkere fietsdag door de duinen tussen Noordwijk en Zandvoort. Wordt m'n zo zuinig onderhouden sportfiets gejat. De extra ketting die ik voor deze parkeergelegenheden gebruik bleek gemakkelijk te openen met een soort lopertje. Dat vertelde de fietsenmaker vandaag. Ook op dat soort zekerheden is niet meer te bouwen. En waarom weet ik dat niet van dat lopertje?
Daar ga ik nog een brief over schrijven aan de fietsslotfabrikant. Al weet ik nu al dat het enige doel van mijn schrijverij is om die adrenaline te doen verminderen.
Ik kijk nu maar dagelijks op Marktplaats of Speurders of-ie er al op staat: mooi rode Gazelle, goed onderhouden, prachtige tochten op verreden, goed ingezeten zadel en lekkere frisdrank in de bidon. Net als mijn moeder hang ik niet zo aan materiele zaken, maar ze moeten er wel met hun poten van af blijven!

Vuvuzela

Nu we de finale gehaald hebben kleurt Nederland en Woerden in het bijzonder meer en meer Oranje. We hebben de halve finale bij Bash en Johanneke op de bank gevolgd. Willemijn kijkt achter een kussen - want dat geeft geluk -, de vuvuzela bij de hand. Jan Willem gaat regelmatig even buiten staan om weer lucht te krijgen, zo spannend is het.  Bash wil zelfs binnen roken en belt na elk doelpunt 'even' met z'n broer in Gaza.  Johanneke zorgt voor bier en chips, Willy analyseert de acties van 'onze jongens' en ik vraag me af of het Uruquayanen zijn of Uruguanen. Geen tijd om het op te zoeken. En zondag de finale tegen Duitsland natuurlijk. Hopelijk wordt het geen echte oorlog want we willen er volgende week heen op vakantie.

Het woord van het jaar is ongetwijfeld nu al bekend: Vuvuzela.... Zullen we over 10 jaar nog weten wat het is?

update: het wordt Spanje in de finale, ook mooi. In 1648 hebben we ook van hen gewonnen. De strijd zal nu 90 of 120 minuten duren in plaats van 80 jaar. Wonderlijk hoe een vredelievend en altijd conflict-vermijdend persoon als ik, in dit soort oorlogstaal kan schieten.

Le Grand Depart

In Rotterdam bekeek ik vandaag met Jan Willem de start van de Tour de France. Een gekke wereld van reclame, honderden volgauto's, petjes, bobo's en natuurlijk voorbijflitsende wielrenners. Op de Erasmusbrug was het toch wel een prachtig spektakel... Het volk wil brood en spelen. Knap hoe Rotterdam zo iets massaals kan organiseren. Aboutaleb kan trots zijn op z'n stad.

Jan Willem deed in het sportdorp een conditietest; uitslag : zeer goed. Het bewijs voor de stelling dat 'rust' de beste vorm van training is.....

Daarna bezochten we nog de grootste boekenmarkt van Nederland namelijk die van Dordrecht. Een afwisselend begin van de vakantie!