Aandacht

Vrijwilligers worden wel de 'Smeerolie in onze maatschappij' genoemd. Deze 2 weken heb ik al vele vrijwilligers (m/v) ontmoet die met elkaar en in samenwerking met enkele professionals het hospice, waar ik nu dagelijks ben, draaiend houden. Hoe bijzonder dat er dag en nacht mensen bereid zijn om 'Pro Deo' zorg en vooral Aandacht te bieden aan mensen  in kwetsbare situaties. Ik fiets elke avond laat weer met verbazing en dankbaarheid terug naar huis, omdat ik weer zoveel warmte en betrokkenheid ervaren heb. En ik kan Willy dan met een gerust hart overlaten aan de Wacht van de Nacht.

In het kloosterleven heeft Aandacht te maken met Obedientia, gehoorzaamheid. Dit is een van de belangrijkste geloften die een monnik of moniaal in de Benedictijnse traditie aflegt. En dan wordt bedoeld de gehoor-zaamheid in de oorspronkelijke  betekenis: gehoor geven aan. Aandachtig luisteren als basis van je handelen. 'Seek first to Understand then to be Understood'  zegt Stephen Covey vanuit dezelfde gedachtengang.

De vrijwilligers in het hospice zie ik om die reden van Aandachtgeven als de begijnen of diaconessen of Benedictijnen van deze tijd. En ondanks onze verdrietige situatie zie ik, en zeker Willy ook, het als een verrijking om dit te mogen ervaren.

Kleinzoon Benjamin komt graag op bezoek in het hospice want oma heeft grote fruitmanden staan en lekkere milkshakes in de koelkast en je mag hier gewoon bellen blazen.....

RopaRun

In het Hospice hebben we onze intrek genomen in de fraaie bovenruimte die 'de Roparunkamer' heet. Uit de opbrengst van de Roparun 2002 is de verbouwing van dit gedeelte van 'de Mantelmeeuw' gefinancierd. Laat ik nu net in 2002 teamlid zijn geweest van die Roparun. Wat een toeval.
We liepen met de Runnersclub Woerden voor het eerst mee, toen van Rotterdam naar Parijs (Ro-Pa). Het was een geweldige ervaring met een mooi feest als slot. Mijn rol was het opbouwen van een grote tent op een verlaten vliegveld in Parijs, waar de lopers na 3 dagen en nachten en ruim 530 kilometer estafetteloop gingen finishen. Dat ik nog nooit een tent had opgebouwd was niet zo erg, die paar woorden Frans die ik spreek waren wel handig. Onderweg ging de bus waarin we de tent verplaatsten kapot. Gelukkig wist ik het woord Depanneur en kwamen we na  een reparatie net op tijd in Parijs aan.

Onze lopers van team 22 hebben toen  ruim 30.000 euro bijeengelopen en daarmee is dus het appartement in het Hospice verbouwd, waar Willy nu woont en ik probeer lekker te koken en Goede Uren met elkaar te hebben.

 

 

Hospice

Morgen gaat Willy verhuizen naar het hospice in Woerden. Verdere behandeling tegen kanker is niet meer mogelijk. Een volgende fase in het ziekteproces is daarmee aangebroken. De details en  de impact van de afgelopen dagen zijn niet voor hier; ik heb dit alles gelukkig goed kunnen delen met elkaar, ons gezin en hen die ons nabij zijn.
Het Woerdense hospice heet De Mantelmeeuw. De naam komt vast van de straat waar het huis staat in relatie met het doel van het huis: een plek vol zorg bieden waar mensen de laatste periode van hun leven op eigen wijze vorm kunnen geven. De naam Mantelmeeuw doet mij ook denken aan de Goddelijke mantel uit het lied van Huub Oosterhuis. Een van de favorieten van Willy. We hopen die warme mantel te kunnen ervaren en elkaar te kunnen bieden in de tijd die ons nog rest.

Iconostase

Bij mijn dagelijkse wandeltochtjes deze dagen door de gangen van het Woerdense Hofpoortziekenhuis loop ik een klein ommetje langs de Iconenverzameling  die hier tijdelijk  hangt. De iconen zijn gemaakt door Joop van Drie en ik ken Joop omdat hij met mij mee geweest is naar het klooster in Brugge. Hij gaat ook, als zijn gezondheid het toelaat, mee naar Abdij Egmond in April. Joop was rij-instructeur in Woerden en na zijn pensionering zocht hij een hobby. Dat werd iconen schilderen. Ik ben een keer in zijn werkplekje thuis gaan kijken en weet nu alles van eigeel, wijnazijn, pigmenten, bladgoud en de kenmerken van Russische dan wel Griekse iconen.  Ik weet van Joop dat iconen 'luiken zijn tussen hemel en aarde'. Iconen schilderen is ten diepste een manier van Bidden.

Jammer dat de tentoonstelling maar tijdelijk is. Van mij mag die Iconostase blijvend worden, als een plekje in een hectische wereld, om even je pas in te houden.

 

Buurtzorg

Vrijdagochtend, 6.00
Deze week kwamen 'de Meiden van Buurtzorg' in ons dagelijkse bestaan terecht. Wat is er op het gebied van Zorg toch veel mogelijk in dit land. Als het om die zorg gaat wordt er veel gemopperd en schieten we massaal in de Murmuratio, maar ik heb ook heel andere ervaringen. De buurtzorg krijgt in een uurtje voor elkaar, waar ik een dagdeellang over doe en aan het eind van de avond concludeer dat het toch niet zo goed gelukt is.
De situatie van en rond mijn echtgenote Willy is aanzienlijk ingewikkeld geworden, ook ziekenhuisopname was gisteren weer nodig.
Naast de professionals als de huisarts en de thuiszorg stuurt God  vele andere engelen op ons pad.
Ik voel me in deze moeilijke dagen vaak - met de woorden van Dietrich Bonhoeffer - "door Goede Krachten, trouw en stil omgeven, beschermd, getroost, geborgen, wonderbaar"


Vrijdagochtend, 6.15
Genoeg gemediteerd. En nu weer aan de slag. Ora et Labora. De kat wil eten.

Benedictus en Finkers

Het jaar eindigde gisterenavond met een van  de betere preken die ik in jaren gehoord heb, de oudejaarsconference van Herman Finkers. In zijn levenswijsheden vormen religie, kunst en humor een verrassende combinatie en dat levert een grappige en ook relativerende beschouwing op. Erg nuttig aan het eind van zo'n bewogen jaar. Zelfs Benedictus van Nurcia kreeg een plek in dit geweldige verhaal. En dat in combinatie met een blote dame, maar ook deze vondst was prachtig. Misschien zal het aantal deelnemers aan mijn cursus Benedictijnse filosofie voor de Volksuniversiteit (link) enorm groeien door deze gratis PR, we zullen het zien.
klik hier mocht je de conference gemist hebben