Klok

De klok in mijn werkkamer is een erfstuk van opoe en opa Van Zwieten, de grootouders van mijn moeder. Ze woonden aan de Kerkweg in Driebruggen en zijn beide erg oud geworden. Ik kwam er elke dag langs op weg naar school. Tante Willempje was hun vrijgezelle dochter die hen tot aan hun dood verzorgd heeft. Elke week kwam tante Willempje een avondje bij ons buurten. Ze bracht dan een zak stroopwafels mee .... feest! Ook genoten we van haar prachtige verhalen over niks. Het was eigenlijk een voorloper van 'man bijt hond' op micro niveau, namelijk bij ons thuis.
Tante Willempje had nog een Oud Hollands Taalgebruik waar wij rode oren van kregen, bijvoorbeeld als ze het had over 'dat geneuk met de kachel'. Het was een van haar standaardverhalen waarin ze de problemen die ze had met de kolenkachel aan mijn vader probeerde uit te leggen. Andere verhalen gingen over 'een kikker in de gang', 'het petroleumstel walmt' en ander klein-huiselijk leed. Tante Willempje had dezelfde stijl als Simon Carmiggelt, het ging nergens over maar het leverde dankbare toehoorders op.

Als schooljochie durfde ik niet alleen bij opoe en opa van Zwieten binnen te stappen. Er hing een donkere, zwaarmoedige sfeer in dit huis, alsof de dood dichtbij was. Misschien kwam het ook wel door die penetrante geur van de pijp van Opa die je buiten al rook en binnen alles zwart kleurde. Wel ging ik mee als m'n vader de bandrecorder met de ingeblikte preek van zondag ging brengen bij de Van Zwietens. Voor die bandrecorder had pa een kist getimmerd - Uittenbroek-degelijk-, die paste precies achterop zijn fiets en ik mocht dan de collectebus vasthouden, waar Opa tijdens het luisteren naar de dienst dan z'n offergave in kon brengen. Omdat de band regelmatig van de spoel liep zat ik uren te kijken hoe pa met eindeloos geduld het geheel weer uit elkaar peuterde en Opa de preek toch nog af kon luisteren.

Vandaag kreeg ik deze foto opgestuurd met het bewijs dat mijn klok authentiek is. Ik zal hem netjes opwinden vanavond.