Sportieve Afsluiting

Sommige rituelen moet je in stand houden, zoals een gezond stuk hardlopen op Oudejaarsdag.
Dit jaar met Erica, Frans en Wolter de oliebollenloop in Schoonhoven gedaan.

Artikel

Vandaag verscheen dit artikel over de Marokko reis in de Woerdense Courant:

Woerdenaren aan de start van de marathon van Marrakech
WOERDEN - Het begon niet eens zo heel serieus, maar dat werd het al spoedig. Zondag 30 januari loopt een groep Woerdenaren mee in de marathon van Marrakech.
‘‘We deden op de club (Runners Club Woerden) een rondje: waar ga jij lopen,’’ verhaalt Jan Uittenbroek. ‘‘De een ging zich voorbereiden op de marathon van Rotterdam, de ander op die van Eindhoven en toen kwam de vraag: wat ga jij doen, Jan? Zuid Marokko was mijn antwoord.
Als je dàt gaat doen, wil ik mee, kreeg ik als reactie en zo is het eigenlijk gaan rollen.’’
De Woerdenaar heeft intussen ruime ervaring in het organiseren van reizen naar verre bestemmingen. Hij was onder meer met groepen in Syrië en, al in 2006, Marokko. ‘‘In Marrakech heb ik een goede kennis wonen. Die ken ik nog van de reis van 2006. Ik heb contact met hem gezocht en hij zou het gaan regelen.’’
Dat viel uiteindelijk nogal tegen. Niet waar het de regelkunsten van de Marokkaanse kennis betrof, maar de prijs. ‘‘Het werd gewoon veel te duur,’’ aldus Uittenbroek.
Maar het idee om in Marrakech de marathon te gaan lopen, bleef knagen. ‘‘Ik ben nog eens met (clubgenoot) Jan Luidens gaan praten en toen was de conclusie dat we het toch maar moesten proberen.’’
Rondreis Het ei van Columbus bleek een rondreis door Marokko te zijn. ‘‘We vonden er één die de Koningssteden van Marokko aandeed en die net op de dag van de marathon in Marrakech zou zijn. Zo zou de reis een stuk betaalbaarder worden en toen zijn we weer gaan lobbyen om het project toch van de grond te krijgen.’’
Met succes, want intussen hebben 27 personen zich aangemeld voor de reis. Lopers en niet-lopers. Uittenbroek verwacht dat zo’n vijftien personen eind volgende maand daadwerkelijk vanuit Woerden aan de start verschijnen. ‘‘De rest gaat als supporter mee.’’
De marathon is in Marrakech een groots evenement, waar zo’n vier- tot vijfduizend deelnemers op af komen. Marokkanen zelf, maar ook lopers uit de andere landen in Afrika en zelfs uit Europa en Amerika. ‘‘Dolf Jansen, de cabaretier heeft ‘m ook gelopen en er een heel mooi verhaal over geschreven.’’
Vroeg beginnen De marathon van Marrakech wordt vroeg in het jaar en vroeg op de dag gehouden. ‘‘Je vertrekt al op acht uur ‘s ochtends, want anders wordt het te warm. De klimaatverschillen zijn er best groot. In de winter is het gemiddeld vijftien tot twintig graden, maar midden op de dag kan het behoorlijk warm zijn.’’
Voor Jan Luidens wordt het de dertigste marathon die hij loopt. Ook die andere RCW-veteraan, Willem van Baren, gaat mee, voor zijn 27-ste marathon.
Uittenbroek zelf is een ervaren loper, ‘‘maar ik heb maar één keer een halve marathon gelopen. Dat was in Utrecht. Ik wist niet dat ik dat kón. Ik ben niet zo van de lange afstanden.’’
Maar de tocht naar Marrakech laat hij zich niet afnemen. Het gaat hem daarbij niet alléén om het lopen zelf.
‘‘Marokko heeft in Nederland toch een beetje een naam gekregen en dat is niet terecht. Ik ben er een paar keer geweest en ik vind het een fantastisch land. De natuur is er prachtig en er zijn ongelooflijk aardige mensen. Deze reis biedt de deelnemers een ideale kans om dat eens zelf te ervaren. Dat is niet de reden geweest om deze reis te organiseren, maar de gedachte speelt wel mee.’’

De Woerdenaren zijn op 2 februari weer terug in Nederland.

Geluk

Geveld door een lichte kerstgriep heb ik extra tijd om de feestbijlagen van de krant goed te bestuderen. Het gaat opvallend vaak over ‘geluk’, maar dat is ook wel logisch in deze tijd van ‘Veel Geluk’ en ‘Gelukkig Nieuwjaar’. En omdat ik pas 60 euro won in de staatsloterij is het woord geluk-weliswaar-zonder-hoofdletter wel wat actueler geworden.
Van de in de kranten besproken geluksboeken heb ik er met een kortingsbon van bolpuntcom meteen maar 1 besteld. De Belg Leo Bormans beschrijft in dit boek hoe veel wetenschappers uit diverse landen door hem gevraagd zijn in zo’n 1000 woorden iets over hun onderzoek naar Geluk te zeggen. Het is een boek over positieve psychologie, dus niet zozeer over ‘geluk is dat de zon schijnt’, als wel ’geluk is dat ik tijd maak om een uurtje in de zon te gaan zitten’. Volgens de auteur heeft geluk te maken met je keuzes, dat geldt ook voor de keuze een positieve houding aan te nemen in plaats van in cynisme te schieten, of zoals Job Cohen deze week zei: een azijnpisser te worden.
Er is een causaal verband tussen optimisme en geluk.
In het boek wordt ook gefilosofeerd over de aangetoonde relatie tussen geloof en geluk: religie op zich maakt niet gelukkiger, wel bewuster.
De auteur wil de lezer niet informeren, maar infospireren. Hij zegt dan ook: kies een hoofdstuk en zie wat het met je doet. Zoals je volgens mij ook de bijbel zou moeten lezen.
Alleen al het voorwoord op internet maakt me erg nieuwsgierig. Tip van de auteur is het boek niet achter elkaar te lezen, maar zo nu en dan een stukje.
Nog een tip van deze Belg, om meteen 2 boeken te kopen - een voor jezelf en een om meteen weg te geven-, heb ik als Hollander natuurlijk niet opgevolgd.
Ik kan niet wachten tot de TNT wagen onze straat vol sneeuw komt binnenploegen om mij m’n bestelling af te leveren. Als er weer gestaakt wordt heb ik pech.

Genealogie

Vandaag heb ik in het archief van Woerden en de regio met Jan Willem gezocht naar sporen van de familie Uittenbroek. Ik kan me voorstellen dat dit voor velen een inspirerende hobby is want ik kon ook moeilijk stoppen met speuren in de huwelijks- geboorte- en doopregisters. Zo ontdekten we dat onze naam eigenlijk met UIJT geschreven moet worden, dat staat ook veel deftiger, ik heb nog niet ontdekt waar het fout ging. Verder kwam ik tegen dat Opa Jan, waarnaar ik vernoemd ben, geboren is op 3 november 1880 en zijn vrouw Mijntje Bol is ook op die datum geboren, zeer frappant dus. De moeder van opa Jan heette Jannigje of ook wel Johanna Uittenbroek (geb. 1854), zijn vader is onbekend, 'niet erkende zoon ' heet dat in het archief. Hij werd aangegeven bij de gemeente Lange Ruige Weide door de dorpsdokter. Maar ik weet nu wel uit de burgerlijke stand op welke boerderij Jannigje verbleef ten tijde van de verwekking! En dat een zoon van deze familie getuige was op de latere bruiloft van Jannigje met Willem Zuidam. Herman de Man had het niet mooier kunnen bedenken in een streekroman.

Mijn eigen vader sprak er overigens nooit over, waar zijn vader vandaan kwam, ... dat was een familiegeheim.

De lijn gaat dus verder met de vader van Jannigje, ook een Jan Uijttenbroek, geboren in 1820 te Stein en later woonde hij in Barwoutswaarder, vlakbij mijn huidige woonplaats. Toen hij trouwde kwam de dokter van het dorp mee om een handtekening te zetten, want zij waren de 'schrijfkunst niet machtig'.

Het staat allemaal in de aktes.

Een volgende keer zullen we eens kijken of we nog wat verder kunnen komen in de doopboeken van de verschillende kerken.

UPDATE 29-12: uit een reactie op dit stukje van de familie Zuidam weet ik nu dat Jannigje trouwde met Johannes Zuidam en niet met Willem, waarvan akte!

Kerstvakantie

De kerstvakantie startte vandaag met veel sneeuw. Op ons weidepad leverde dat fraaie plaatjes op. Het is zelfs de vraag of de Linschotenloop morgen wel door zal gaan.

UPDATE 1: de Loop is inderdaad afgelast. En ik was net van plan mijn eigen leeftijd te gaan lopen op de 10 km..... Oudejaarsdag herkansing in Schoonhoven (Oliebollenloop).

Het gaf me vanmorgen tijd om een filosofisch artikel over hardlopen te lezen in Trouw waarin elke hardloper een 'Pelgrim van de Leegte' wordt genoemd. Citaat: 'door te hardlopen komen we in een orde van hogere wetmatigheden... zolang je loopt heb je het eeuwige leven'. Of: 'hardlopen is een vorm van zingeving van de moderne leegte geworden' en: 'voor hardlopers is je tijd je identiteit'. Maar ook: 'de nauw sluitende en vaak spaarzame hardloopkleding voor de dame doet haar welgeschapen vormen vaak zo gunstig uitkomen dat zij als een magneet voor achterop hollende heren werkt'.
Nou dat missen we dus allemaal vandaag.

UPDATE 2: Met Frans toch nog gaan lopen in dit prachtige landschap, rondje PAPEKOP.

Naturalisatiedag

Morgen, 15 -12, is de landelijke naturalisatiedag.
Dan zal schoonzoon Bash op het gemeentehuis van Woerden zijn Nederlands paspoort volgens Koninklijk Besluit uitgereikt krijgen. Een bijzonder moment voor hem, Johanneke en ons. Het boek dat Redmar Kooistra over de eerste jaren van Bash in Nederland schreef heeft eigenlijk een vervolg nodig, want ook de laatste 5 jaar zijn bijzonder geweest. Een asielzoeker maakt veel mee in een land dat in verwarring is rond vreemdelingen, asielaanvragen, procedures en protocollen. Dank zij het generaal pardon en het grote doorzettingsvermogen van Bash + Johanneke is het toch zover gekomen.

Update: behalve paspoorten deelde de burgemeester ook lekkere oliebollen uit. De gemeente Woerden deed erg haar best er iets feestelijks van te maken met cadeaus, cabaret, muziek en hapjes.

Kentalis Hoofdkantoor

Vandaag had ik een commissievergadering op ons hoofdkantoor in Sint Michielsgestel. Dat gebouw lag er mooi bij in de verse sneeuw.
Sinds de fusie vorig jaar is dit complex het centrale hart van de organisatie. Als GMR-lid en lid van diverse werkgroepen kom ik hier regelmatig.
Het gebouw is prachtig met 2 fraaie kapellen, een eigen museum, grote kantoorruimtes. En mooi gelegen in het Brabantse Land. Al 180 jaar wordt hier in St. Michielsgestel les gegeven aan doven en slechthorenden. 'Insituut voor doofstommen' staat op de gevel. De man die dit allemaal begon was een priester uit Son, Martinus van Beek. Volgende keer zal ik de hostiebakkerij bezoeken die ook bij het complex hoort.Wrange bijkomstigheid is dat vandaag het tussenrapport uitkwam van de commissie Deetman over de zedenmisdrijven in de Katholieke instituten in de vijftiger en zestiger jaren; in dat rapport zal St. Michielsgestel misschien ook genoemd worden. Het woord 'doofpot' wordt dan wel een erg letterlijk begrip.
Het waren wonderlijke tijden op sexueel gebied, die vijftiger jaren. De verhalen die onlangs op de verjaardag van mijn zus rondgingen over dit soort misstanden in ons zo strenge protestantse geboortedorp, zouden ook zo naar de commissie Deetman kunnen.

Talent

En opeens ontdek je op een gezellige Sinterklaasavond dat je kinderen een talentje hebben meegekregen via het DNA. Bijvoorbeeld een sinterklaasgedicht schrijven.

Het inpakken van een cadeau kost mij meer moeite dan het schrijven van een bijpassend rijm. En dat blijkt bij Willemijn ook zo te werken. Zo mocht ik op 5 december een Marokkaanse kameel ontvangen met 3 A-viertjes gedicht erbij. En dochterlief merkte op 'het kwam er zo maar uitrollen'.
Als ze dan van Willy nog wat praktische vaardigheden hebben meegekregen komt het vast wel goed.

Marokko en Malta

De Marokko reis die ik voor Runnersclub Woerden georganiseerd heb is helemaal volgeboekt. Betekent dat we met 27 personen uit Woerden eind januari naar Marrakech gaan om de halve of hele marathon te gaan lopen + supporters. Het begon een beetje als een grap onder de rooibosthee, zo van 'waar ga jij lopen het komend seizoen?' En toen ik meldde : 'in Marrakech' was er al snel een groepje dat mee wilde gaan. Wie Alpha zegt moet ook naar Beta , Gamma en Epsilon. Zoon Jan Willem, dochter Willemijn en haar vriend Tim hebben zich ook ingeschreven, dus ik heb veel supporters aan de streep in de Medina van Marrakech....

Ik bewaar nog steeds de mooiste herinneringen aan de vorige 2 reizen in Marokko en hoop vriend Yacine weer te ontmoeten die 2 keer mijn gids was.

Nu nog trainen voor die 21 kilometer. Dat is nog best een roteind lopen.
Morgen een erwtensoep-loop in de sneeuw, daarna 'Linschoten' en in de kerstvakantie een oliebollen-loop in Schoonhoven en tussendoor wat kilometers proberen te maken om al dat eten er weer af te krijgen.
O ja, met Willy, Kees en Martine heb ik ook nog een weekje Malta geboekt in de voorjaarsvakantie. Met 3 drukken op de enterknop heb je een vlucht, een appartement en zelfs al een taxi geregeld. Dat moet niet nog eenvoudiger worden, want dan zijn we geen vakantie meer thuis!

Gij

Gij zijt mij overal nabij,
In ieder ding : gij ziet naar mij,
Of ik u aanzie en herken,
En, een met u, gelukkig ben.

Wel blijf ik dikwijls blind voor u
En reis ik ver van hier en nu,
Of ergens ’t veilig eiland is
Waar ’k troost of slaap vind voor gemis.

Maar soms ben ’k onverwacht weer thuis.
Gij roept mij zachtjes. In ’t geruis
Van wind en blaren langs het raam
Hoor ik de fluistering van mijn naam,

Of in de glinstering van ’t licht
Zie ik uw wachtend aangezicht.
Als ik dan schuchter tot u kom,
Wordt het zo wonderstil rondom,

Zo vreemd en wonderstil in mij,
Dan is er enkel ik en gij,
Neen, gij alleen en wat gij zijt :
Mijn eind van menigvuldigheid,

Mijn oorsprong waar ik ongedeerd
In liefde toe ben weergekeerd...

Maar dan, ontwaakt tot de oude droom,
Hoor ik de wind weer in de boom,
En zie de kleine dingen aan,
Die stil en ernstig voor mij staan,
Verzonken in hun eigen rust.
Zo, van ons diep verband bewust,
Heb ik hen lief en hoor tot hen,
Met wie ’k in u gelukkig ben,

En tot die nieuwe zin gewijd
Wordt al wat is nu werkelijkheid.
---------------
Gelezen en toegelicht door Pater Jan van het Kruis,
Karmelietenklooster Brugge, november 2010

Pelgrims en Zwervers

Een wonderlijke titel heeft het nieuwe boek van de Woerdense ziekenhuispredikant Margriet van der Kooi. In het eerste hoofdstuk wordt de betekenis van ‘Pelgrims en Zwervers’ al snel duidelijk. De auteur wil in het boek uitleggen wat pastorale zorg is. Hoe dat werkt in de praktijk van elke dag. Dat pastoraal werk vaak een zoektocht is naar sporen van hoop en vertrouwen in levensverhalen die mensen met zich meedragen. En het werk van een pastor is het steeds weer bij elkaar brengen van het verhaal van God en de verhalen van mensen. Als een reisgenoot.
De ene mens gaat zijn levensweg als zwerver, de ander als pelgrim….
In dit inspirerende boek kom je hun ontroerende en vaak herkenbare verhalen tegen.

Woerdens Kerkenblad

Deze week verscheen een artikel van mij in het Woerdens Kerkenblad:

Adventssneeuw

Dit jaar lag er sneeuw in Brugge, Adventssneeuw. Het gaf de stad weer een heel ander aanzien. Het kloosterbezoek, met dit keer een grote groep van 18 personen, werd extra interessant door de mooie rondleiding van gids Rosa, de indrukwekkende lezing van Pater Jan (gelukkig net op tijd uit het ziekenhuis) over de Mystiek van de Karmelieten en de rondleiding van Dom Josef door de sacristie met de bijzondere kazuifels en de meditatieplaats.

Elk jaar denk ik 'nu stop ik er voorlopig een poosje mee, met dat georganiseer', maar elk jaar is er zoveel belangstelling en geeft zo'n weekend zoveel energie dat ik meteen maar weer geboekt heb voor volgend jaar.

Narratio

Mijn eerste stage - les gaf ik als jong, verlegen studentje in de Emmaschool in Woerden. Ik was ingedeeld in de klas van Meneer Wijers, Baas Wijers genoemd. En hij stond bekend om zijn narratieve gaven. Van een bijbelverhaal van 10 woorden kon hij een vertelling maken van 3 kwartier. En dat zonder smartboard, powerpoint of Youtube.
Ik moest van hem als oefening het verhaal van Jona vertellen.... en was in enkele minuten klaar. 'Ik zal het morgen nog eens doen Jan', zei baas Wijers en hij liet de volgende dag de klas met kippenvel achter, alsof ze zelf door de zeelieden over boord waren gesmeten en door de vis op het strand werden uitgespuugd. Tsja wie heeft dat nog, de gave van de narratio!

Winterstop

Vandaag hebben Willy en ik de sportfietsen nog een keer uit de schuur gehaald voor een fikse poldertocht. Komende week start de winterstop, dan gaan de fietsen in het vet, de laatste tuinspullen in de schuur, ga ik de winterbanden ophalen, bestel de schoorsteenveger. En gaan we de adventstijd starten, zoals een goede gewoonte is geworden: in Brugge.

Het is een tijd van afsluiten, zoals we vanmorgen in een indrukwekkende dienst het kerkelijk jaar hebben afgesloten. In onze kerk worden dan de overledenen herdacht. Hoewel we het overlijden van moeder Uittenbroek ook op oudejaarsavond nog in Waarder herdenken, hebben we de herinneringskaars alvast laten ontbranden. Mooi om dit soort rituelen te hebben, zeker voor een type als ik, die met emoties niet gemakkelijk tevoorschijn komt. Morgen sluit ik ook de cursus 'Benedictijnse Wijsheid' af. In Bodegraven had ik 9 deelnemers in Woerden 16.

God op de Synode

Op de kerkelijke vergadering van de PKN kerken staat deze week 'God' op de agenda. Niet dat God zelf langs komt of het Woord krijgt denk ik, maar de aanwezige theologen en kerkbestuurders gaan over Hem in gesprek.
In mijn werk ben ik ook vaak in gesprek, over leerlingen, zonder dat ze er zelf bij zijn. En dat is toch meestal niet zo handig. Ik probeer dat meer en meer te voorkomen, maar 't lukt niet altijd. Een gesprekje vooraf met de betrokkene is dan wel het minste wat je kunt doen... en laten weten dat je over hem/haar in gesprek gaat, getuigt van transparantie en respect.
Maar dat zullen die kerkbestuurders van ons toch wel in acht nemen? Zeker als het om God zelf gaat. Het levert in elk geval in Trouw mooie artikelen en filosofische columns op van bijvoorbeeld Jacques Suurmond.
Ik beweer nog wel eens dat het zoeken naar God misschien wel boeiender is dan het uiteindelijk vinden. 'Maar altijd zoeken geeft ook wel veel onrust', zei iemand mij deze week. Ja dat klopt!
(God als architect afgebeeld, 12e eeuw)

Contemplatie

Morgen, zaterdag 6 november, begeef ik me naar abdij Sion in Diepenveen voor een studiedag met als thema 'contemplatie, pad naar vrede'. Een van mijn eerste kloosterervaringen heb ik in de zeventiger jaren opgedaan in deze abdij, misschien komen er wel wat herinneringen boven als ik er na zoveel jaar weer eens rondloop.
De studiedag bevat lezingen, maar vooral ook concrete oefeningen rond Lectio, Houding en Gebaar en Contemplatief Wandelen. Contemplatie kun je zien als het zoeken naar de diepe Stilte die in je woont. Dat zal best moeilijk worden na deze hectische week!

Update: hoewel contemplatie met zoveel mensen (ruim 100) best lastig is werd het wel een zinvolle dag met een mooie lezing over Iconen en een oefening in Lectio van psalm 84. Ik heb geleerd dat wandelen een vorm van 'ambulante meditatie' kan zijn en ook dat een icoon schilderen geen hobby is of kunst: het is een vorm van Bidden. Wie weet kan ik dat talent nog eens gaan ontwikkelen, want volgens de inleider kan iedereen het leren. De stiltewandeling ging door de zogenaamde Berceau van de kloostertuin, een door samengegroeide takken gevormde meditatieruimte in de natuur.

Mulisch Ontdekt de Hemel

Zondagmorgen.
Willy heeft gezinsdienst.
Ik keek naar een opname van Henri Nouwen, die zo fantastisch kan voordoen hoe je een preek of gepassioneerde toespraak moet houden. En dat bij Hour of Power!
Er werd zo tegen 11 uur een extra journaal aangekondigd.
Wie zal het zijn? De paus? Fidel Castro? Iets met Beatrix?
Jan Willem had het al op de PC gelezen: Harry Mulisch overleden. Internet weet soms al voor de gebeurtenis plaats vindt er een melding van te maken.
De paranormaliteit van de digitale snelweg.
Meteen barst het los in de media: wat vind jij z'n mooiste boek?
Op de HAVO las ik Archibald Strohalm. Als je gewend bent geweest aan Mulo boekjes van Godfried Bomans of Jan den Hartogh, dan begrijp je daar niets van.
Mijn favoriet is dan ook van latere tijd: Siegfried.
Maar 'De ontdekking van de Hemel' heb ik ook wel een paar keer gelezen.
En natuurlijk 'de Aanslag' waar we bij mijn theologie-opleiding ethische vraagstukken uit lieten opborrelen.
Hij was een groot schrijver/ filosoof. En niet al te bescheiden....." Ik ben de Grote Een"

Time management

Het zijn drukke tijden, het werk vraagt veel energie, het huis moet nog wat aangekleed na de verbouwing, ik heb een paar extra klussen aangenomen binnen 'Kentalis', mijn cursus is gestart bij Volksuniversiteit Bodegraven, volgende week start de cursus in Woerden, de inschrijvingen voor de Marokko-reis 2011 komen binnen, het Brugge weekend zit helemaal vol en moet nog voorbereid. Gelukkig dat er een goed boekje uitgekomen is om dit allemaal in de agenda te krijgen en er toch niet gestresseerd van te raken; het past ook nog helemaal bij mijn Benedictijnse cursussen:

Münster

Het tweede gedeelte van de herfstvakantie hebben we doorgebracht in Münster, de Duitse stad waar in 1648 de Vrede gesloten werd waarna de 80 jarige oorlog was afgelopen.

Wat een prachtige stad met z´n vele kerken, musea, parken, winkels en natuurlijk de Duitse bakkerijen en Bratwurst kramen in de Altstadt. Het hotel was ook prima.

We waren hier met Arie en Geertje mede om de Turkije reis nog een paar dagen te evalueren. Ook dat is goed gelukt. Zelfs het weer werkte mee om nog een fikse fietstocht te kunnen maken in de omgeving. Münster is een universiteitsstad waarin veel filosofie en theologie wordt gestudeerd. Aan de kerktoren hingen nog de ijzeren manden waarin vroeger de andersdenkenden werden opgehangen, maar verder had deze stad een zeer vriendelijke uitstraling....Het verbaast me altijd weer in Duitsland hoe groot de afdeling ´spiritualiteit´ is in de gewone boekhandels, soms een complete etage!

En ja alles is toch net iets netter, degelijker en Punktlicher dan bij ons....
En: niet elke avond Geert-Wilders-Nieuws hier op de TV. Ook dat verhoogt het vakantiegevoel.

Klok

De klok in mijn werkkamer is een erfstuk van opoe en opa Van Zwieten, de grootouders van mijn moeder. Ze woonden aan de Kerkweg in Driebruggen en zijn beide erg oud geworden. Ik kwam er elke dag langs op weg naar school. Tante Willempje was hun vrijgezelle dochter die hen tot aan hun dood verzorgd heeft. Elke week kwam tante Willempje een avondje bij ons buurten. Ze bracht dan een zak stroopwafels mee .... feest! Ook genoten we van haar prachtige verhalen over niks. Het was eigenlijk een voorloper van 'man bijt hond' op micro niveau, namelijk bij ons thuis.
Tante Willempje had nog een Oud Hollands Taalgebruik waar wij rode oren van kregen, bijvoorbeeld als ze het had over 'dat geneuk met de kachel'. Het was een van haar standaardverhalen waarin ze de problemen die ze had met de kolenkachel aan mijn vader probeerde uit te leggen. Andere verhalen gingen over 'een kikker in de gang', 'het petroleumstel walmt' en ander klein-huiselijk leed. Tante Willempje had dezelfde stijl als Simon Carmiggelt, het ging nergens over maar het leverde dankbare toehoorders op.

Als schooljochie durfde ik niet alleen bij opoe en opa van Zwieten binnen te stappen. Er hing een donkere, zwaarmoedige sfeer in dit huis, alsof de dood dichtbij was. Misschien kwam het ook wel door die penetrante geur van de pijp van Opa die je buiten al rook en binnen alles zwart kleurde. Wel ging ik mee als m'n vader de bandrecorder met de ingeblikte preek van zondag ging brengen bij de Van Zwietens. Voor die bandrecorder had pa een kist getimmerd - Uittenbroek-degelijk-, die paste precies achterop zijn fiets en ik mocht dan de collectebus vasthouden, waar Opa tijdens het luisteren naar de dienst dan z'n offergave in kon brengen. Omdat de band regelmatig van de spoel liep zat ik uren te kijken hoe pa met eindeloos geduld het geheel weer uit elkaar peuterde en Opa de preek toch nog af kon luisteren.

Vandaag kreeg ik deze foto opgestuurd met het bewijs dat mijn klok authentiek is. Ik zal hem netjes opwinden vanavond.

Meijendel

Vanwege onze 32e huwelijksdag deze maand hebben we vandaag een dagje Meijendel georganiseerd. Het weer werkte fantastisch mee in dit misschien wel mooiste stukje Nederland!
Voor Bash was het weekend extra feestelijk omdat hij hoorde dat zijn aanvraag om Nederlander te worden gehonoreerd is! Nog 1 handtekening van Hare Majesteit en het is geregeld....

De Eeuwige Student

Dit stuk schreef ik vandaag voor de essaywedstrijd van Trouw en HOVO waarin gevraagd wordt naar je inspiratie om je leven lang te studeren...

De eeuwige student.
Broeder Antonius woont al 63 jaar in het klooster waar ik regelmatig een weekend doorbreng. De laatste keer dat ik hem ontmoette zat hij achter de computer in de bibliotheek samen met een medebroeder de voor hem nog onbekende handige trucs binnen ‘Word’ te beoefenen. Waarom doet iemand dat, als hij de 90 al lang gepasseerd is?
Het antwoord is simpel, omdat het past binnen de filosofie van het kloosterleven.
De monniken leven volgens de Regel van Benedictus, de stichter van vele kloosters, die in de zesde eeuw zijn Leefregel voor Monniken opstelde. Dagelijks wordt in ‘mijn’ klooster uit het boekje van Benedictus voorgelezen en broeder Antonius weet dus precies waar het om gaat in het leven. Voor monniken is ‘studie of ‘lezing, lectio’ een dagelijkse activiteit die in het dagrooster is opgenomen, evenals de gebedsdiensten, de tijd voor werk en de ook opgenomen ontspanningsmomenten. Bid, werk en studeer. En dat je leven lang. Want studeren hoort bij de existentiële basisprincipes. Daar word je mens van en zelfs een beter mens.
Zelfs onder het eten is er ruimte voor studie, want dan wordt er voorgelezen en ook dan heb je de gelegenheid om nog interessante kennis op te doen.
De bouw van het klooster, in een vierkant, biedt naast het eet- slaap- en bidgedeelte ook een ruimte voor de studie, de bibliotheek, met een schat aan opgeslagen kennis.
Ook als je niet in een klooster woont kun je veel leren van de achterliggende filosofie van monniken en monialen. Ik heb er van meegenomen dat studie een wezenlijk aspect van het leven is. En dus niet alleen omdat je werk dat vraagt, al is het dat natuurlijk ook vaak. Studie als onderdeel van levenskunst.
En hoe organiseer je dat als niet-kloosterling? Natuurlijk kun je dat individueel vorm geven met de enorme mogelijkheden die boekwinkels, de media en internet ons bieden. De drempels tot interactief kennis opdoen zijn vaak ongekend laag, want veel maatschappelijke organisaties, hoge scholen en universiteiten, kerken, bibliotheken en volksuniversiteiten bieden lezingen, cursussen of gespreksavonden aan. Bereikbaar en betaalbaar.
Levenslang leren is voor mij een beetje lijken op Broeder Antonius. Tot z’n laatste dag zal hij deze zelfgekozen invulling van zijn leven niet verloochenen. En in de hemel, waar hij een mooi plekje krijgt, zal hij vast wel snel vragen wanneer ‘de bieb’ open is .

Jan Uittenbroek, Woerden

Congres

Twee zaken lopen naar het einde toe: onze benedenverdiepingverbouwing en de kabinetsformatie. Eigenlijk moet ik zaterdag de vloer reinigen en meubels kopen, maar ik heb gekozen 'voor het landsbelang' en ga naar het CDA congres in Arnhem. De plannen van de nieuwe regering die tot nu toe uitgelekt zijn vind ik prima, maar veel is nog onduidelijk. Wat gaat voor, pragmatisme of principes? Nu we een jaar lang geregeerd zijn door de media wordt het wel weer eens tijd voor echt beleid. In mijn studietijd ging ik nog wel eens naar congressen van de PPR of de Evangelische VolksPartij, daar heerste altijd wel een relaxte chaotische sfeer. Aan voorzitter Henk Bleker de taak om er geen Koreaanse toestanden of Poolse Landdag van te maken!

Update zaterdag 2 oktober: het was een historische dag voor het CDA in Arnhem, met een enorme opkomst. Op school werken we met 'een doos vol gevoelens'... op dit congres kwamen alle emoties uit die doos wel langs: verdriet, trots, frustratie, blijheid, opluchting en teleurstelling. Het leidde niet tot een scheuring al was de eindstemming erg spannend. Misschien bedoelden de oude Grieken in hun stadsstaten dit wel met 'democratie'.