Mater Familias

Mijn afscheidswoorden op de begrafenis, 5 juni 2010:

Vandaag nemen we afscheid van moeder Uittenbroek. Ik besefte me maandagmorgen toen ik bij haar bed stond dat ik, dat wij, nu ‘wees ‘zijn geworden, ‘weeskinderen’.
Of zeg je dat alleen van kleine kinderen die hun ouders beide kwijt zijn?
Toch voel ik me niet verweesd. Moeder heeft ons doen opgroeien tot zelfstandige personen en ze heeft gestimuleerd, dat we een hechte familie zijn geworden en gebleven.
Hoe deed ze dat, dat samenbinden?
Simpel door haar aanwezigheid, door haar kopjes koffie met oma- cake, door haar niet aflatende zorgen toen we klein waren, door haar breisels op het sinterklaasfeest, door haar aandacht bij feestjes, door het delen van onze verdrietige momenten. En toen we wat ouder werden, door haar niet weg te praten bezorgdheid over ons, haar kinderen en klein- en achterkleinkinderen. Door de vakantietijd vreselijk te vinden omdat we dan weer op weg gingen. ‘En jij gaat ook altijd naar van die gekke landen’ zei ze me dan, maar wel bellen he! Op zondagmorgen deed ik dat altijd.

Moeder is gestorven. Ze heeft gelukkig geen lang ziekbed gehad. Wat een ‘toestand’ was dat geworden, voor haar en voor ons.
Ze had een mooi slotjaar daar in ’t Oude Landt in Woerden. Ze was populair bij het personeel en de medebewoners.
Vorige week was ze nog als Mater Familias, moeder van de familie, aanwezig op onze familiedag. Ze genoot ervan. Waarom? Omdat wij ervan genoten.

Iemand mailde mij: de dood van je moeder mag je ook zien als de geboorte van een andere aanwezigheid. Een diepere aanwezigheid die nooit ophoudt. Dat neem ik mee als grondhouding bij dit afscheid.

Moeder was dankbaar voor wat haar kinderen voor haar deden, dat vertelde ze me vaak als ik haar ‘toestand’ aanhoorde.
Ik ben zelf ook dankbaar voor wat met name mijn zussen en zwagers voor haar deden. Vooral de laatste jaren. Ik zeg dat ook namens broer Wouter, wij waren veel meer op afstand, maar dat was misschien ook wel goed, om zo nu en dan de zogenaamde ‘Toestand’ wat te relativeren.

We zijn een familie die graag de verhalen levend houden en we hebben talloze verhalen over oma Uittenbroek. Verhalen met een lach en een traan. We gaan ze vandaag niet allemaal vertellen, dat komt later wel weer eens.
Vandaag nemen we afscheid, in dankbare herinnering.
Fijn dat u daar bij wilt zijn op deze stralende dag.
Na de dienst en de begrafenis nodigen we u uit om met ons nog wat na te praten en misschien toch nog een paar verhalen met elkaar te delen…..