Decemberverhalen

Mijn oud studiegenoot en collega Henk Vis heeft een boek geschreven:

Als ik aan onze studietijd denk waarin ik veel met Henk heb samengewerkt aan werkstukken, projecten en notities, dan zal het ongetwijfeld een mooie inhoud en uitvoering hebben.

Boerengerief

De zondagse wandeling ging vandaag over het Ligne pad, dicht bij ons huis, door de polder achter Kamerik. Hier liggen zoals overal in deze streek 'boerengeriefbosjes'. Deze bosjes zijn aangelegd voor de houtproductie en leverden de boeren hekpalen, gereedschapsstelen, materiaal voor manden en stoelzittingen en natuurlijk voor brandhout. De bosjes worden ook Pestbosjes genoemd omdat de door de Pest overleden dieren hier begraven werden. Door het besmettingsgevaar werd er vaak een sloot omheen gegraven en ontstonden zo kleine eilandjes in het weiland.

Vroeger namen we als jongens een polsstok mee bij zo'n polderwandeling. Nu zijn er handige veerpontjes gemaakt voor de zondagmiddagwandelaars.

Jetlag

Komend weekend gaat de wintertijd in. Mijn lijf reageert daar altijd op door minstens een week van slag te zijn. De jaarlijkse eind-oktober jetlag.
Volgens de Libelle is er wel iets tegen te doen  zoals een felle lamp aandoen 's ochtends, kruidenthee drinken, geen alcohol nemen. Ik accepteer het gewoon als een gegeven dat m'n biologische klok even uit balans is en ik daarop reageer met vermoeidheid, beetje chagrijn en onrustig slapen. Vooral kinderen en avondmensen hebben er last van. Ik dus.
Een voordeel van de wintertijd is dat onze kerk zondag een half uur later begint. Willy vindt dat als ochtendmens waardeloos, vandaar dat zij regelmatig naar de half 10 kerk gaat. Nou ja, dan hebben we wat uit te wisselen op zondagmiddag.
M'n vader vertelde wel dat vroeger in ons dorp ook wat gerommeld werd met tijden. Veel plaatsen hanteerden een eigen tijdstelsel , dat was handig voor de melktijden van de koeien. Met de komst van bus- en trein dienstregelingen was het handiger om dit allemaal landelijk gelijk te trekken.
Nu nog het ezelsbruggetje dat ik mijn klas vroeger leerde: Voorjaar = klok Vooruit; of je wint-er-tijd mee, dus wintertijd.

Thermen

Deze herfstvakantie brachten we enkele dagen door op de Veluwe. Willy heeft hier in haar jeugd elke zomervakantie en vele weekenden gewoond op een camping waar de familie Hoeksel een caravan had. Ik ben er ook enkele keren geweest tijdens onze verkeringstijd. De eerste keer moest ik in de auto van schoonvader slapen, want wat zouden de buren er wel van kunnen zeggen, zo’n vriend in de caravan. Ik deed natuurlijk geen oog dicht, maar ja je moest er iets voor over hebben, om zo’n degelijke vriendin te veroveren. De tweede keer dat ik een weekend naar de camping mee ging had ik een klein tentje meegenomen. Zonder gebruiksaanwijzing. De familie heeft nog jaren verhaald op verjaardagen, hoe onhandig ik was bij het opzetten van die tent... leuke binnenkomers allemaal.

Nu we na 35 jaar weer in deze omgeving fietsten merkte Willy op dat er niets veranderd was. Alleen de schelpenpaadjes waren geasfalteerd. Volgens mij is er nog wel iets meer gewijzigd hier op de Veluwe, als ik al die enorme recreatieparken zie en de middenstand die zich geheel op het toerisme gericht heeft. Maar goed, ik wil geen spelbreker zijn en haar romantische Veluwebeeld niet verstoren.

We bezochten ook een dag het prachtige Thermen complex in Bussloo. Geweldig opgezet, zowel de binnenruimtes als het buitengebied. Het kost behoorlijk veel, maar dan heb je ook wat. Je krijgt in zo’n complex een lange lijst spelregels. Zo mag je niet fotograferen en ook geen meegenomen broodje of banaan opeten. Op de foto zie je de plek waar we ons aan beide geboden Niet gehouden hebben. Maar daar staat tegenover dat we deze Thermen aan iedereen die van Wellness houdt gaan aanbevelen. En zeker nog eens terugkeren..

Verder fietsten we hier langs knooppuntroutes - wat een geweldige uitvinding is dat toch - door fraai verkleurende bossen en langs de IJsseldijk. We kwamen zo langs de grootste waterval van Nederland, in Loenen, wel 15 meter hoog. Via de Veluwezoom naar de Hanzestad Doesburg. En met de veerpont naar het kleinste stadje van ons land, Bronckhorst.

Maiskorrel

Op een ochtend werd de koning wakker en bedacht dat er in zijn familie geen jongen was die zijn ambt zou kunnen overnemen als hij stierf.
Hij was namelijk de laatste mannelijke telg van een koninklijke familie in een traditie waar alleen een man de troon mocht bestijgen - en hij was al oud.
Toen besloot hij om een zoon te adopteren die dan zijn opvolger kon worden.
Maar hij wilde dat deze aangenomen zoon een bijzonder mens zou zijn. Daarom organiseerde hij een wedstrijd voor alle jongens in zijn rijk, ongeacht hun afkomst.
Er bleven tenslotte tien jongens over die niet veel van elkaar verschilden wat betreft intelligentie en lichamelijke kracht.
De koning zei tegen hen: ‘Ik heb voor jullie een laatste proef en wie die proef doorstaat wordt mijn zoon en zal de troon erven.’
En hij vervolgde: ‘In dit koninkrijk leven de mensen voornamelijk van de landbouw. Een koning moet dus weten hoe je planten cultiveert. Hier is voor ieder van jullie een maiskorrel. Neem hem mee naar huis, plant hem en verzorg hem drie weken lang. Na drie weken zullen we zien wie het beste werk heeft geleverd en wie mijn opvolger zal zijn.’

De jongens namen de maiskorrel en gingen naar huis. Allen hadden een pot gekregen en zodra ze thuis waren, plantten zij de korrel daarin.
Er heerste grote opwinding in het rijk, want de mensen waren nieuwsgierig wie hun volgende koning zou worden.
Maar in één huis waren een jongen en zijn ouders verdrietig, omdat de maiskorrel ondanks een paar dagen goede verzorging niet was gaan groeien. De jongen snapte niet wat er met zijn korrel aan de hand was. Hij had de aarde zorgvuldig uitgezocht en hij had de juiste hoeveelheid mest genomen en de aarde vochtig gehouden. Dag en nacht sprak hij een gebed uit voor de korrel, maar er gebeurde niets.
Enkele vrienden raadden hem aan om op de markt een nieuwe maiskorrel te kopen en die te planten.
‘Hoe kun je nu de ene maiskorrel van de andere onderscheiden?’ zeiden ze.
Zijn ouders hadden hem echter geleerd wat eerlijkheid was en zeiden:
‘Als de koning wil dat je zijn maiskorrel plant, moet je niet zelf een maiskorrel kopen. Als je een andere korrel plant dan die je van de koning kreeg, is dat oneerlijk. Misschien ben je niet voorbestemd om koning te worden. En als dat zo is, accepteer dat dan en wees niet iemand die de koning bedriegt.’

De grote dag kwam en de jongens droegen trots hun potten met kleine maisplanten naar het paleis. Het was wel duidelijk dat de andere jongens meer succes hadden gehad met hun planten.
De koning ging langs de rij verwachtingsvolle jongens en vroeg ieder van hen: ‘Komt dit uit de korrel die ik je gegeven heb?’
Iedere jongen zei: ‘Ja, majesteit!’
De koning knikte en ging verder langs de rij.
Toen kwam de koning bij de laatste jongen in de rij. Die trilde van angst. Hij wist zeker dat de koning hem in de gevangenis zou gooien, omdat hij de korrel verkwist had.
‘Wat heb jij met de korrel gedaan die ik je gegeven heb?’ vroeg de koning aan de jongen.
‘Ik heb hem geplant en er goed voor gezorgd, majesteit, maar hij wilde niet groeien,’ antwoordde de jongen in tranen, terwijl de anderen hem uitlachten.
De koning hief zijn handen op en vroeg om stilte.
Toen zei hij: ‘Mijn volk.  Hier is uw nieuwe koning.’
Allen waren in verwarring. Waarom hij vroegen ze zich af. Hoe kon hij nu de juiste zijn?

Nadat de koning met de jongen naast zich op zijn troon had plaatsgenomen, zei hij: ‘Ik gaf aan deze tien jongens gekookte maiskorrels. De proef was niet bedoeld om mais te planten. Het was een karaktertest. Als een koning één eigenschap moet hebben dan is het wel om boven oneerlijkheid te staan. Alleen deze jongen heeft de test doorstaan, want een gekookte maiskorrel kan niet groeien.’                                                                             
Naar een Afrikaanse vertelling

Dom Frits

Komende week is Dom Frits 60 jaar verbonden aan het klooster van Affligem. Van de abt van de abdij heb ik een uitnodiging gekregen om dit bijzondere jubileum mee te vieren. Natuurlijk met een feestelijke mis en daarna lekker eten.
60 jaar geleden trad Frits als jonge Hollandse pater in, in het Vlaamse Affligem. Als hij verhalen vertelt over die begintijd dan besef je pas goed, wat een bijzondere keuze hij maakte in zijn leven.
Broeder Frits is voor mij een voorbeeld van de Benedictijnse Stabilitas: volhouden waar je aan begint,  loyaal zijn aan je roeping, bloeien waar je geplant bent. Dom Frits is ook degene die uitkijkt naar je komst naar het klooster, die je uitnodigt om weer snel eens terug te komen. En altijd vraagt naar zijn favoriete onderwerpen: de situatie van de kerk in Nederland, het CDA, en prinses Maxima. Want de prinses heeft een apart plekje in zijn grote hart. Hij staat ook bekend om zijn grote handen en als hij je de hand schudt duurt het lange tijd voor hij je weer loslaat. Ook een vorm van warmhartige Stabilitas. "En als je geen tijd hebt om te bidden, weet dan, dat ik het doe, ook voor jullie", was zijn boodschap vaak als ik Affligem verliet.
 Dinsdag ga ik met Arie en Geertje naar België,
om zijn feest mee te vieren.
En als  het mag nog een woordje spreken in het verder altijd stille klooster.

UPDATE: zoals zo vaak was het een bijzondere gebeurtenis in Affligem. Een mooie mis, fantastische maaltijd, toespraken met veel humor en heel bijzondere gasten. Zoals Broeder Willem uit Den Bosch en meneer Nico uit Rotterdam. Ik heb Frits een jubileumschort aangeboden. 
En bij het wegrijden van het klooster werden de klokken geluid.... omdat een van de broeders net is overleden in het verpleeghuis. Nu zijn er nog maar 13.

Vol

Gisterenavond startte na onze informatieavond de inschrijving voor de PKN Marokko reis.
Vanochtend om half 11 was de  reis volgeboekt.
Een record? Ik zal het eens navragen bij KRAS reizen.
Misschien komt het ook wel door onze mooie folder.

Passend Onderwijs

Deze week is na een zeer lang traject van onderhandelen, uitstellen, wijzigen en heroverwegen de Wet op Passend Onderwijs door de Eerste Kamer aangenomen. De Tweede Kamer was al eerder akkoord gegaan.
Dat betekent een grote stelselwijziging voor het Speciaal Onderwijs in Nederland de komende jaren. Op alle  niveaus en van basisschool tot middelbaar onderwijs heeft het gevolgen.
Voor mijn werk is dit ook een erg belangrijke stap. Doordat mijn sector (doof, slechthorend, taalproblematiek, autisme) een uitzonderingspositie heeft in deze wet, is er de komende jaren nog genoeg te doen. De dreigende ontslaggolf is van de baan. Het werk zal wel veranderen, maar zeker niet minder worden. Want leerlingen met extra hulpvragen zijn er heel veel en wij krijgen een budget om die hulp te blijven bieden. De school waar ik nu werk zal een instelling worden. De 'rugzak' leerlingen verdwijnen en we gaan light, medium of intensieve onderwijsarrangementen bieden. Zo iets.
Crisis wordt Kans, zegt mijn werkgever. En zo zie ik het ook.
Je kunt  de golven van verandering echt niet tegen houden. Maar je kunt wel leren surfen.

Roze Buurt

Toen we ons huidige huis kochten, 10 jaar geleden kregen we regelmatig de opmerking  'zo, gaan jullie in  de roze buurt wonen?' Dat had te maken met de overheersende kleur van de carports in onze straat: fel roze. Ook de randen van het dakterras waren roze en de deuren paars.
De architect had er lang over nagedacht werd ons verteld in de buurt en bij de eerste schilderbeurt konden we dan ook niet anders dan het Felroze opnieuw gebruiken.
Nu we weer aan een schilderbeurt toe zijn hebben we de knoop doorgehakt: het wordt degelijk Bijnawit met Boerengroen. Einde Roze buurt. Einde Negentiger Jaren Vorige Eeuw. Toch wel jammer.

Dag van de Leraar

Vandaag Dierendag.
Ik heb de kat 5 minuutjes eerder binnen gelaten vanmorgen.
Morgen:  dag van de Leraar.
Van Fikkie naar Frikkie zei een collega vandaag.
Dierendag koppel  ik aan Franciscus.
Hij praatte met de dieren.
Maar aan wie koppel ik Lerarendag?
Aan de grote pedagogen zoals Comenicus? Rousseau?
Montessori? Steiner? Dasberg?
Of uit mijn opleiding: Langeveld? Bladergroen? Stevens?
Of de praktische leerkracht Theo Thijssen?
Of oud Woerdenaar en orthopedagoog Wim ter Horst?
Op mijn school werd Elke Medewerker vandaag centraal gesteld.
Ik dus.
Met een boekje vol inspirerende teksten.
Gekoppeld aan kernwaarden die elke leerkracht moet hebben.
Een Levenlang Leren.