Zomertijd

Paulus

artikel geschreven voor  het kerkblad

Afsluiting jaarthema ‘Paulus’

Wanneer Joden en Christenen met elkaar in gesprek gaan over de Bijbel levert dat altijd spannende momenten op. Dat bleek ook weer bij de lezing van rabbijn Lody van de Kamp in de Maranathakerk, 25 maart. De rabbijn had de uitdaging aangenomen om de slotavond te verzorgen over het jaarthema van de Woerdense interkerkelijke commissie Kerk en Israël en sprak over het onderwerp ‘hoe kunnen Christen en Joden elkaar vinden rond de apostel Paulus’. Rabbijn van de Kamp legde ons uit hoe hij -en hij spreekt namens de orthodoxe Joden in Nederland - Paulus ziet: Paulus heeft de Christelijke kerk gevormd, Christenen zijn hem daar dankbaar voor, maar Joden hebben niet zoveel op met deze voor hen vaak onnavolgbare denker. Na Paulus is de Christelijke kerk een eigen weg gegaan, afrekenend met het Jodendom. De spreker wil ons Christenen geen pijn doen, maar de waarheid moet wel gezegd worden. Het anti – semitisme is sinds Paulus altijd aanwezig geweest in de kerk en de theologie, met alle gevolgen van dien in de verre en minder verre geschiedenis. En het anti-judaïsme heeft ook de reformatie overleefd!
Waarom hebben orthodoxe Joden zo weinig belangstelling voor Paulus? Daar geeft Van de Kamp naast geschiedkundige ook theologische redenen voor. De Jood heeft Paulus niet nodig voor zijn geloof en in het Jodendom zijn veel aspecten van de theologie van Paulus ondenkbaar, zoals het begrip ‘zoon van God’ , de theologie van het lijden van Christus en het Messiasbeeld zoals Paulus dat gepredikt heeft. “Het Christendom start met de komst van de Messias, het Jodendom zal eindigen met de komst van de Messias”.
Toch betoogt Van de Kamp dat er genoeg redenen zijn om als Joden en Christenen rond de figuur Paulus in gesprek te blijven, daarom heeft hij de uitnodiging aanvaard om deze spreekbeurt in Woerden te vervullen. “We vinden elkaar niet ‘in Paulus’ maar wel ‘rond Paulus’”. Het is winst en uniek dat in Nederland Joden en Christenen elkaar vinden voor respectvol gesprek. Van de Kamp wijst erop dat Christenen, Joden en Moslims elkaar nodig hebben in deze ingewikkelde tijd, om de wereld erop te wijzen dat er nog steeds geloof aanwezig is in de 21e eeuw en dat we erin mogen geloven dat ‘de toekomst ons eens bijeen zal brengen’. De rabbijn riep ons op om vast te houden aan de Christelijke waarheden zoals Joden dat ook doen vanuit hun traditie. Maar ook met elkaar in gesprek te blijven over de elementaire zaken van ons geloof.

Het gesprek zal door gaan; ook volgend seizoen zal de Interkerkelijke Commissie dit soort boeiende avonden voorbereiden.

Mattheus Passion

Zondag 21 maart staat voor mij in het teken van de Mattheus Passion. Ik bezoek het concert van het Houtens Kamerkoor - waar vriend Henk lid en promotor van is -in de RK kerk in Werkhoven.Sinds ik een fantastische lezing heb bijgewoond deze winter van de Haagse cantor Arie Eikelboom over de 'retorica' in de muziek van Bach, zal ik met nog meer oog en oor voor detail in de kerk gaan zitten vanmiddag.

Op het puntje van de stoel

Artikel geschreven voor ons kerkblad:

Het lukt de werkgroep Geloof en Cultuur avonden te organiseren waarbij de deelnemers uiteindelijk ‘op het puntje’ van de stoel terecht komen. Ik maakte zo’n avond mee in de Opstandingskerk waar ds. Margriet van der Kooi sprak over geloofsopvoeding, naar aanleiding van haar boek ‘ Als kinderen andere wegen gaan’.
Wanneer er door de gespreksleider ruimte wordt gegeven voor persoonlijke verhalen dan wordt de avond nog boeiender dan die al was door de inleiding. Want we zaten er met z’n 50-tigen als ervaringsdeskundigen, met onze eigen zorgen en successen, met onze twijfels en onze gouden momenten, met onze (voor)oordelen ten aanzien van de jeugd-van-tegenwoordig en onze mooie ontmoetingen.
Margriet constateerde terecht dat we als gemeente weinig over dit onderwerp in gesprek komen, terwijl we allen zoekers zijn op dit gebied, er vaak schuldgevoelens aan overhouden of er wakker van liggen.
In het theoretische gedeelte stelde de spreekster dat kinderen geen appeltaart zijn. Een appeltaart maak je simpel door het bijbehorende recept te volgen. Voor geloofsopvoeding bestaat zo’n handleiding niet en kinderen zijn niet het product van hun opvoeding, ook de eigen unieke genen spelen een rol. Kinderen moeten hun eigen keuzes (leren) maken en hebben ook een groot stuk eigen verantwoordelijkheid daarin. Onze tijd staat bol van die keuzemomenten, zeker als je jong bent. En er zijn veel mede – opvoeders, waarbij vooral de medeopvoeders die ‘verborgen ‘ zijn een belangrijke rol spelen, zoals televisie, internet, de reclamewereld.
In haar lezing citeerde Margriet de pedagoog Wim ter Horst, met wie ze samen het boekje schreef. Een belangrijk aspect in de opvoedkunde van Ter Horst is het begrip ‘de kleine vrede’. In die ruimte van de kleine vrede gun je kinderen/jongeren te zijn zoals ze zijn, toon je warme belangstelling en ga je de liefde niet dwarsbomen.
Ook een van onze grote spirituele schrijvers Henri Nouwen kwam aan bod: 'zie kinderen als de belangrijkste ‘gasten’ die je huis binnen komen; bied ze een gastvrij huis, leer ze kennen, behandel ze met liefde en besef dat een goed gastheer zijn gasten ook weer eens laat gaan.'
Vanuit de Benedictijnse filosofie voeg ik er dan aan toe: ‘Ontvang je gast alsof het Christus zelf is’!
De gelijkenis van 'de verloren zoon', of liever 'het welkom van de vader', kwam als spiegelverhaal regelmatig terug deze avond.
In het meer pastorale gedeelte van de avond hield Margriet ons voor dat een crisis in de geloofsopvoeding 2 kanten in zich heeft: de ‘gevaar’ kant met alle schade die dat kan opleveren, maar een crisis kan ook nieuwe kansen bieden. En zo kan het gebeuren dat het je lukt om de verhalen van God (weer) te kunnen verbinden aan het levensverhaal van jezelf maar ook aan dat van je kinderen. In de verhalen van de deelnemers aan deze avond werd dit geïllustreerd met persoonlijk zoektochten, teleurstellingen en succeservaringen.

Er zijn al enkele gespreksgroepen in onze gemeente bezig met dit onderwerp. We zijn ook na deze avond zeker niet uitgepraat en -gedacht.

Daadkracht en Draagvlak

Het was in de Nederlandse politiek een hectische week: Hans van Mierlo overleed, Agnes Kant stopte als partijleider van de SP, Camiel Eurlings en Wouter Bos kozen voor hun gezin in plaats van een vervolg aan hun politieke carrière, Job Cohen werd partijleider van de PvdA en ook meteen maar benoemd tot beoogd minister president.  JP Balkenende stond onder heftige kritiek zelfs uit de eigen partij, Geert Wilders leed aan oververmoeidheid en Gerda Verburg struikelde over een Glossy. Het is een tijd waarin gefilosofeerd wordt over leiders met voldoende daadkracht en beleid met voldoende draagvlak. Op het werk zie ik hetzelfde verschijnsel: allerlei nieuw plannen, studiemomenten over de nabije toekomst van ons onderwijstype, notities over Opbrengst Gericht Werken, studiedagen over Prestatie indicatoren, vergaderingen over Regioplannen, nadenken over Kern Kwaliteiten en Leer Rendementen. Als medezeggenschapsraadslid voel ik me er wat tussenin gemanoeuvreerd: daadkrachtige bestuurders staan regelmatig tegenover collega's waar het eerste kwartje nog moet gaan vallen ten aanzien van dit alles. Genoeg om 's nachts over na te denken. Maar piekeren is net als schommelen. Je bent wel bezig, maar je komt niet van je plaats. Antoine de Saint-Exupéry schreef het zo in de kleine prins: "Als je een schip wilt bouwen, trommel dan geen mensen bij elkaar om voor hout te zorgen, orders te geven en het werk in te delen, maar roep in hen het verlangen wakker naar de uitgestrekte, eindeloze zee."

Mijn streef-houding hierin: Je kan de golven niet tegenhouden maar je kunt wel leren surfen.

Willeskop

Zaterdag, zoals alle zaterdagen, getraind met Runnersclub Woerden. Dit keer in de Reeuwijkse Hout.

Zondag gewandeld in Willeskop: het nieuwe natuurgebied in de Lopikerpolder. Er ontstaat hier een authentiek stukje polder langs de aloude achterkades. Vroeger liepen we 's zondags in de Ruige Weidse Kade, nu heb ik de Bloklandsedijk verkend.


Het voorjaar is hier nog niet te zien maar al wel te voelen, te horen (duizenden vogels) en te ruiken....

Verkiezingen

Vandaag heb ik gestemd voor de gemeenteraad. In Woerden zit altijd wel iemand in het stembureau die ik ken.... en wel even het bewijs wil vastleggen, dat ik gebruik maak van mijn democratische recht.
Eigenlijk ben ik voorstander van kiesplicht, zoals in België.
Wie vandaag niet stemt mag ook 4 jaar niet zeuren!

Renkum

Gisteren hebben we Willemijn verhuisd naar Renkum waar ze haar laatste stage opdracht gaat doen bij Danone Research. Het wordt stiller in huis.....