Op het puntje van de stoel

Artikel geschreven voor ons kerkblad:

Het lukt de werkgroep Geloof en Cultuur avonden te organiseren waarbij de deelnemers uiteindelijk ‘op het puntje’ van de stoel terecht komen. Ik maakte zo’n avond mee in de Opstandingskerk waar ds. Margriet van der Kooi sprak over geloofsopvoeding, naar aanleiding van haar boek ‘ Als kinderen andere wegen gaan’.
Wanneer er door de gespreksleider ruimte wordt gegeven voor persoonlijke verhalen dan wordt de avond nog boeiender dan die al was door de inleiding. Want we zaten er met z’n 50-tigen als ervaringsdeskundigen, met onze eigen zorgen en successen, met onze twijfels en onze gouden momenten, met onze (voor)oordelen ten aanzien van de jeugd-van-tegenwoordig en onze mooie ontmoetingen.
Margriet constateerde terecht dat we als gemeente weinig over dit onderwerp in gesprek komen, terwijl we allen zoekers zijn op dit gebied, er vaak schuldgevoelens aan overhouden of er wakker van liggen.
In het theoretische gedeelte stelde de spreekster dat kinderen geen appeltaart zijn. Een appeltaart maak je simpel door het bijbehorende recept te volgen. Voor geloofsopvoeding bestaat zo’n handleiding niet en kinderen zijn niet het product van hun opvoeding, ook de eigen unieke genen spelen een rol. Kinderen moeten hun eigen keuzes (leren) maken en hebben ook een groot stuk eigen verantwoordelijkheid daarin. Onze tijd staat bol van die keuzemomenten, zeker als je jong bent. En er zijn veel mede – opvoeders, waarbij vooral de medeopvoeders die ‘verborgen ‘ zijn een belangrijke rol spelen, zoals televisie, internet, de reclamewereld.
In haar lezing citeerde Margriet de pedagoog Wim ter Horst, met wie ze samen het boekje schreef. Een belangrijk aspect in de opvoedkunde van Ter Horst is het begrip ‘de kleine vrede’. In die ruimte van de kleine vrede gun je kinderen/jongeren te zijn zoals ze zijn, toon je warme belangstelling en ga je de liefde niet dwarsbomen.
Ook een van onze grote spirituele schrijvers Henri Nouwen kwam aan bod: 'zie kinderen als de belangrijkste ‘gasten’ die je huis binnen komen; bied ze een gastvrij huis, leer ze kennen, behandel ze met liefde en besef dat een goed gastheer zijn gasten ook weer eens laat gaan.'
Vanuit de Benedictijnse filosofie voeg ik er dan aan toe: ‘Ontvang je gast alsof het Christus zelf is’!
De gelijkenis van 'de verloren zoon', of liever 'het welkom van de vader', kwam als spiegelverhaal regelmatig terug deze avond.
In het meer pastorale gedeelte van de avond hield Margriet ons voor dat een crisis in de geloofsopvoeding 2 kanten in zich heeft: de ‘gevaar’ kant met alle schade die dat kan opleveren, maar een crisis kan ook nieuwe kansen bieden. En zo kan het gebeuren dat het je lukt om de verhalen van God (weer) te kunnen verbinden aan het levensverhaal van jezelf maar ook aan dat van je kinderen. In de verhalen van de deelnemers aan deze avond werd dit geïllustreerd met persoonlijk zoektochten, teleurstellingen en succeservaringen.

Er zijn al enkele gespreksgroepen in onze gemeente bezig met dit onderwerp. We zijn ook na deze avond zeker niet uitgepraat en -gedacht.