Time management

Het zijn drukke tijden, het werk vraagt veel energie, het huis moet nog wat aangekleed na de verbouwing, ik heb een paar extra klussen aangenomen binnen 'Kentalis', mijn cursus is gestart bij Volksuniversiteit Bodegraven, volgende week start de cursus in Woerden, de inschrijvingen voor de Marokko-reis 2011 komen binnen, het Brugge weekend zit helemaal vol en moet nog voorbereid. Gelukkig dat er een goed boekje uitgekomen is om dit allemaal in de agenda te krijgen en er toch niet gestresseerd van te raken; het past ook nog helemaal bij mijn Benedictijnse cursussen:

Münster

Het tweede gedeelte van de herfstvakantie hebben we doorgebracht in Münster, de Duitse stad waar in 1648 de Vrede gesloten werd waarna de 80 jarige oorlog was afgelopen.

Wat een prachtige stad met z´n vele kerken, musea, parken, winkels en natuurlijk de Duitse bakkerijen en Bratwurst kramen in de Altstadt. Het hotel was ook prima.

We waren hier met Arie en Geertje mede om de Turkije reis nog een paar dagen te evalueren. Ook dat is goed gelukt. Zelfs het weer werkte mee om nog een fikse fietstocht te kunnen maken in de omgeving. Münster is een universiteitsstad waarin veel filosofie en theologie wordt gestudeerd. Aan de kerktoren hingen nog de ijzeren manden waarin vroeger de andersdenkenden werden opgehangen, maar verder had deze stad een zeer vriendelijke uitstraling....Het verbaast me altijd weer in Duitsland hoe groot de afdeling ´spiritualiteit´ is in de gewone boekhandels, soms een complete etage!

En ja alles is toch net iets netter, degelijker en Punktlicher dan bij ons....
En: niet elke avond Geert-Wilders-Nieuws hier op de TV. Ook dat verhoogt het vakantiegevoel.

Klok

De klok in mijn werkkamer is een erfstuk van opoe en opa Van Zwieten, de grootouders van mijn moeder. Ze woonden aan de Kerkweg in Driebruggen en zijn beide erg oud geworden. Ik kwam er elke dag langs op weg naar school. Tante Willempje was hun vrijgezelle dochter die hen tot aan hun dood verzorgd heeft. Elke week kwam tante Willempje een avondje bij ons buurten. Ze bracht dan een zak stroopwafels mee .... feest! Ook genoten we van haar prachtige verhalen over niks. Het was eigenlijk een voorloper van 'man bijt hond' op micro niveau, namelijk bij ons thuis.
Tante Willempje had nog een Oud Hollands Taalgebruik waar wij rode oren van kregen, bijvoorbeeld als ze het had over 'dat geneuk met de kachel'. Het was een van haar standaardverhalen waarin ze de problemen die ze had met de kolenkachel aan mijn vader probeerde uit te leggen. Andere verhalen gingen over 'een kikker in de gang', 'het petroleumstel walmt' en ander klein-huiselijk leed. Tante Willempje had dezelfde stijl als Simon Carmiggelt, het ging nergens over maar het leverde dankbare toehoorders op.

Als schooljochie durfde ik niet alleen bij opoe en opa van Zwieten binnen te stappen. Er hing een donkere, zwaarmoedige sfeer in dit huis, alsof de dood dichtbij was. Misschien kwam het ook wel door die penetrante geur van de pijp van Opa die je buiten al rook en binnen alles zwart kleurde. Wel ging ik mee als m'n vader de bandrecorder met de ingeblikte preek van zondag ging brengen bij de Van Zwietens. Voor die bandrecorder had pa een kist getimmerd - Uittenbroek-degelijk-, die paste precies achterop zijn fiets en ik mocht dan de collectebus vasthouden, waar Opa tijdens het luisteren naar de dienst dan z'n offergave in kon brengen. Omdat de band regelmatig van de spoel liep zat ik uren te kijken hoe pa met eindeloos geduld het geheel weer uit elkaar peuterde en Opa de preek toch nog af kon luisteren.

Vandaag kreeg ik deze foto opgestuurd met het bewijs dat mijn klok authentiek is. Ik zal hem netjes opwinden vanavond.

Meijendel

Vanwege onze 32e huwelijksdag deze maand hebben we vandaag een dagje Meijendel georganiseerd. Het weer werkte fantastisch mee in dit misschien wel mooiste stukje Nederland!
Voor Bash was het weekend extra feestelijk omdat hij hoorde dat zijn aanvraag om Nederlander te worden gehonoreerd is! Nog 1 handtekening van Hare Majesteit en het is geregeld....

De Eeuwige Student

Dit stuk schreef ik vandaag voor de essaywedstrijd van Trouw en HOVO waarin gevraagd wordt naar je inspiratie om je leven lang te studeren...

De eeuwige student.
Broeder Antonius woont al 63 jaar in het klooster waar ik regelmatig een weekend doorbreng. De laatste keer dat ik hem ontmoette zat hij achter de computer in de bibliotheek samen met een medebroeder de voor hem nog onbekende handige trucs binnen ‘Word’ te beoefenen. Waarom doet iemand dat, als hij de 90 al lang gepasseerd is?
Het antwoord is simpel, omdat het past binnen de filosofie van het kloosterleven.
De monniken leven volgens de Regel van Benedictus, de stichter van vele kloosters, die in de zesde eeuw zijn Leefregel voor Monniken opstelde. Dagelijks wordt in ‘mijn’ klooster uit het boekje van Benedictus voorgelezen en broeder Antonius weet dus precies waar het om gaat in het leven. Voor monniken is ‘studie of ‘lezing, lectio’ een dagelijkse activiteit die in het dagrooster is opgenomen, evenals de gebedsdiensten, de tijd voor werk en de ook opgenomen ontspanningsmomenten. Bid, werk en studeer. En dat je leven lang. Want studeren hoort bij de existentiële basisprincipes. Daar word je mens van en zelfs een beter mens.
Zelfs onder het eten is er ruimte voor studie, want dan wordt er voorgelezen en ook dan heb je de gelegenheid om nog interessante kennis op te doen.
De bouw van het klooster, in een vierkant, biedt naast het eet- slaap- en bidgedeelte ook een ruimte voor de studie, de bibliotheek, met een schat aan opgeslagen kennis.
Ook als je niet in een klooster woont kun je veel leren van de achterliggende filosofie van monniken en monialen. Ik heb er van meegenomen dat studie een wezenlijk aspect van het leven is. En dus niet alleen omdat je werk dat vraagt, al is het dat natuurlijk ook vaak. Studie als onderdeel van levenskunst.
En hoe organiseer je dat als niet-kloosterling? Natuurlijk kun je dat individueel vorm geven met de enorme mogelijkheden die boekwinkels, de media en internet ons bieden. De drempels tot interactief kennis opdoen zijn vaak ongekend laag, want veel maatschappelijke organisaties, hoge scholen en universiteiten, kerken, bibliotheken en volksuniversiteiten bieden lezingen, cursussen of gespreksavonden aan. Bereikbaar en betaalbaar.
Levenslang leren is voor mij een beetje lijken op Broeder Antonius. Tot z’n laatste dag zal hij deze zelfgekozen invulling van zijn leven niet verloochenen. En in de hemel, waar hij een mooi plekje krijgt, zal hij vast wel snel vragen wanneer ‘de bieb’ open is .

Jan Uittenbroek, Woerden