Gespreksonderwerp is zijn door de Benedictijnse filosofie geïnspireerde visie op het onderwijs. Een school moet zich vooral richten op de innerlijke vorming van de leerlingen. Grün vindt dat de school een belangrijke plaats is, omdat je hier leert voor het leven. Dus levenslessen in plaats van alleen maar en vooral de economische en maatschappelijke ontwikkelingen volgen.
Hij schreef er met anderen een inspirerend boekje over.
Hoe hij dit als haalbare realiteit ziet in een onderwijstijd die bol staat van meetbaarheid, marktwerking, efficiency, kwaliteitsmetingen en prestatie indicatoren?... ik maak het graag mee.
2 uitspraken in het boek geven al heel kort aan waar het over gaat:
'Niet voor de School leren wij maar voor het Leven'
en een citaat uit de Regel van de Heilige Benedictus (6e eeuw):
“hij (zij, de leerkracht) moet alles met zo veel maatgevoel regelen, dat er voor de sterken nog iets te verlangen blijft en de zwakken niet worden afgeschrikt.”
Mijn toevoeging daarbij: als we deze zin nu als basis nemen in alle handelingsplannen, groepsplannen, ondersteuningsplannen, hoog-begaafden-plannen, kwaliteitsmonitoren, enz. dan hebben we de essentie en de uiteindelijke bedoeling van 'Onderwijs' al aardig te pakken!
Het boek is een aanrader voor iedereen die een ander geluid wil lezen over onderwijs en school.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten