Zaterdagochtend keerden we terug van een zestiendaagse reis door Suriname. Zo'n verblijf in een tropisch land is een bijzondere ervaring. En dan die Nederlandse geschiedenis die nog overal voelbaar en zichtbaar is in dit land. De temperatuur van gemiddeld zo'n 35 graden is toch vaak vermoeiend voor ons kaaskoppen. We hadden ons goed voorbereid door het lezen van informatieboekjes en vooral een aantal historische romans, bij voorbeeld van Cynthia McCloud. Omdat we dit keer zonder gids of reisorganisatie reisden was deze voorbereiding wel nodig, maar het werkte goed. Onze basis was hotel Peperpot, zo'n half uur vanaf Paramaribo aan de Surinamerivier. Het was heerlijk om na een excursie of museumbezoek hier in ons mooie huisje weer terug te komen.
Wat meteen opvalt als je in Suriname na negen uur vliegen aankomt is de taal. Je vliegt de oceaan over en je komt in een land waar de moedertaal Nederlands is. Dat maakt het leggen van contact gemakkelijk, zeker ook omdat we zoveel vriendelijke en gastvrije mensen ontmoet hebben. Hoogtepunten voor mij waren de bezoekjes aan de voormalige plantages. Er waren er in de slaventijd ruim 600. De meeste plantages zijn nu verdwenen en weer overwoekerd door de jungle, maar een aantal zijn veranderd in resorts. Wij verbleven dus op de voormalige koffieplantage Peperpot en bezochten ook Fredriksdorp, Houttuyn en 'Bakkie'. Om het binnenland te ervaren gingen we enkele dagen naar Anaula in het tropisch regenwoud met in de omgeving diverse 'marrondorpen'. Marrons waren van de plantages weggelopen slaven die zich terugtrokken in de jungle. Hun nakomelingen , boscreolen, wonen nog steeds primitief in deze dorpen. Het vervoer gaat hier uitsluitend met korjalen die met veel moeite door de 'sula's '(stroomversnellingen) getrokken worden.
Paramaribo is een stad met hoogtepunten, zoals enkele musea en fort Zeelandia. Maar verder weinig gezelligheid als terrasjes of een leuk restaurantje. De dagelijkse markt komt erg Afrikaans over. En ook veel achterstallig onderhoud en armoede is te zien in deze stad.
Reizen in Suriname ging voor ons per taxi en boot. Zelf rijden vonden we niet verstandig gezien het links rijden en de vaak slechte wegen, maar vooral ook het ruige rijgedrag van Surinamers.
Koken deed ik zelf met heerlijke Surinaamse groentes die vaak langs de weg te koop zijn. Of we kregen spullen uit de tuin van Koenie, de vrouw van de taxichauffeur. Kousenband en oker is erg lekker. De namen van de andere groentes en vruchten ben ik vergeten.
Suriname is een smeltkroes aan culturen en religies die, zo lijkt het voor ons, vreedzaam samenleven in dit land. Inheemsen (vroeger indianen genoemd), Hindoestanen, Creolen, Javanen, Chinezen en Europeanen leven hier met en door elkaar. De synagoge en de moskee staan naast elkaar, waar heb je dat nog in deze tijd van polarisatie. De hindoetempel en de katholieke kerk staan in dezelfde straat. We gingen enkele keren naar de mis en ook op zondag naar een evangelische kerkdienst. Voor het eerst van m'n leven maakte ik hier 'tongentaal' mee.
Suikerriet, daar was het allemaal om te doen tijdens de Nederlandse overheersing, en later ook koffie, cacao, katoen en hout
De musea in fort Zeelandia en het privé museum van een Nederlander op plantage 'Bakkie' laten de gruwelijkheden van de slavernij tijd zien.
Het wordt tijd voor een slavernij museum in ons eigen land!
1 opmerking:
Je ben zelf ook voorgegaan om de verbinding tussen de gelovigen te bevorderen?
Een reactie posten