Cotswolds

Afgelopen week waren we in Zuid Engeland. Het reisdoel was vooral de bekende 'Cotswolds' een landelijk gebied met glooiende heuvels en toeristische stadjes. De huizen zijn gemaakt van zandsteen waardoor een typische eigen sfeer ontstaat in dit gebied. Normaal is het hier groen maar nu door de droogte  zagen we veel geel en bruin in het landschap. Diverse Britse filmseries zijn hier  opgenomen zoals Father Brown. 

In het programma van de busreis bezochten we ook de universiteitsstad Oxford, de grotere stad Bath en diverse paleizen zoals Blenheim Palace, waar Winston Churchill geboren werd. Ook bezochten  we Stratford on Avon (Shakespeare) en Windsor Castle (koningin). Want paleizen, landhuizen en tuinen daar zijn ze goed in hier. Naast al dat fraais vond ik de steden nogal armoedig en slecht onderhouden. En koken is niet  een sterke kant van de Britten, ze houden wel van taarten en snacken....Ik heb zelden zoveel te dikke mensen gezien.

De Anglicaanse kerk was voor mij een ontdekking. Deze kerkstroming ontstond in 1534 na het schisma met de kerk van Rome tijdens de regering van Henri VIII. De paus had zich teveel bemoeid met zijn vele huwelijken.... Thomas More, de goede en geleerde vriend van Erasmus, verzette zich nog hevig tegen deze breuk met Rome en werd  onthoofd. Zo ging dat in die tijd.

De Anglicanen noemen zich protestant maar zijn volgens mij  een moderne versie van de Rooms katholieke kerk, de liturgie lijkt heel veel op elkaar. In deze kerk is meer vrijheid in geloofspunten en bijvoorbeeld geen verplicht celibaat. Vrouwen kunnen gewoon priester en bisschop worden. Al zijn er ook in deze kerk diverse stromingen en verschillen per land. De koningin is nog steeds formeel het hoofd van de kerk. Elke middag is er een evensong waar ik een aantal keren bij ben geweest. De muziek is prachtig. In Windsor Castle konden we de eucharistie meemaken met aansluitend een leuk gesprek met de priester.

De kerk van Gloucester vond ik spectaculair, hier zijn opnames gemaakt voor de film Harry Potter. 

In deze kerk is een zogenaamd Chartres-labyrint gelegd. Zo'n labyrint lopen is iets anders dan een doolhof ingaan. Er is maar  1 weg naar het midden zonder doodlopende paadjes. Je hoeft geen keuzes te maken. In een doolhof verlies je de weg, in een labyrint vind je je weg. Zoiets.
Die route is een metafoor voor jouw levensreis naar je eigen centrum. Het is de bedoeling dat je je in het labyrint overgeeft aan je rechter hersenhelft, daarin bevindt zich je creativiteit, visualisatie en intuïtie. Nou zo diep heb ik het allemaal niet ervaren, maar dat een labyrint in meerdere religies een spirituele rol speelt als oeroud universeel symbool heb ik wel begrepen. Frans vD. stuurde mij als toepasselijke tekst bij deze foto:  Psalm 16: 11 “God, You show me the path of life, in your presence there is fullness of joy; in your right hand are pleasures forevermore.”
Er is zelfs een netwerk van labyrintlopers en een wereld-labyrintdag: linkje