Moestuinen

Door een slimme  actie van Albert Heijn die gratis plantjes uitdeelt bij de boodschappen, is tuinieren weer helemaal in de mode. Er zijn ook Tv programma's over tuinieren met de slow television van Maarten 't Hart als start. En nu natuurlijk ook een TV format met een wedstrijd erin.
In mijn lagere schooltijd had iedereen in ons dorp een moestuin. Mijn vader huurde een stukje land van boer van Ginkel. Wij aten 's zomers altijd om kwart over 5. Om 6 uur  was pa klaar met bijbellezen en sprak hij een  lang en onverstaanbaar gebed uit. Door de strikte, bijna Benedictijnse tijdsplanning, ging tijdens het gebed de klok af  wat altijd bij ons, kinderen, veel gegniffel gaf, zeker toen de hangklok vervangen werd door een koekoeksklok. Maar dan was het over met de pret. Terwijl mijn zussen hielpen met de vaat ging ik elke avond mee naar de tuin. Emmers aan het fietsstuur, gereedschap achterop. Over de smalle Wiericke kade, dan een enge wiebelplank over een slootje. Na een periode van wieden, schoffelen en water geven was het Oogsten: worteltjes, sla, rode bieten die we kroten noemden, aardappelen, radijs, rabarber, een vaag gewas dat  snijbiet heette. En vooral veel Stambonen. Die bonen zag ik de volgende middag weer, als ik uit school kwam, omdat ze dan afgehaald moesten worden, zodat mijn moeder ze kon Wecken. De oogst was in mijn beleving elk jaar enorm, zodat we de hele zomer bonen aten, maar ook voor de hele winter potten vol in de kelder hadden staan. Ik kon razend snel bonen 'haren', een emmer op een middag was geen punt. En trouwens, er was verder toch niets te beleven in het dorp. Auto kentekens noteren, wat mijn vriendjes graag deden , vond ik een nutteloze bezigheid.

Het Moestuinen was ook belangrijk in de winter. Om wat bij te verdienen had mijn vader jarenlang een tuinzadenhandel en ik was zijn Grote Compagnon. Dat betekende met boekjes en bestellijsten door het dorp fietsen. Krantjes weg brengen, ingevulde lijsten ophalen, bestellingen checken, pakketjes in orde maken. En dan, als de grote bestelling uit Groningen was afgeleverd met de bode dienst, gingen we  de dozen met pakjes zaad bezorgen en netjes afrekenen. Alles op de fiets. En alleen maar bij de vaste klanten, want er was nog zo'n zaadhandel in het dorp met eigen klandizie en de onuitgesproken afspraak was dat je niet wisselde van leverancier. Het kapitalisme met bijbehorende concurrentie was nog niet uitgevonden in Driebruggen.
Zaad van Uittenbroek, het klonk altijd wel wat apart, maar voor dubbelzinnigheid was ik veel te naïef.
Onze moestuin is verwoest tijdens de overstroming van de polder in 1967 na een breuk in de Wierickedijk. Ik zal toen al op de MULO en had geen tijd meer voor tuinieren. Mijn vader is toen gaan Moestuinen in de tuin van Opa van Zwieten, het huis dat we later gekocht hebben. Tot vlak voor zijn dood is hij actief geweest in de tuin, zijn Domein.