Nu ik naast Protestant ook half Katholiek ben doe ik graag mee met een mooie, typisch Katholieke gewoonte: een kruisje slaan. Ik doe dat op de Westerse manier: hoofd, hart, links, rechts. De Oosterse variant is hoog, laag, rechts, links. Ja, ja, zo heeft elke kerkelijke zuil z'n twistpunten.....Gelukkig heeft een vroegere paus Innocentius de linksrechtsversie goedgekeurd.
Een kruisje slaan is een mooi ritueel gebaar voor voetballers die scoren of voor de wielrenner die langs een kapelletje fietst. Maar voor mij is het een zegengebaar of teken van eerbied tijdens de vieringen. En ook een korte, symbolische start van de avondmaaltijd. Mijn Katholieke tafelgenoten kunnen het razendsnel en dat is fijn want dan wordt het eten niet koud.
Dat was vroeger in mijn jeugd wel anders. Aan het begin van de maaltijd sprak mijn vader op gedragen toon het Onze Vader uit en dat maakte dan dat de groentesoep van moeder al flink was afgekoeld.
Na de dagelijkse bijbellezing kwam er nog een lang slotgebed, waarvan ik als kind nooit goed begrepen heb waar het allemaal over ging. Mijn vader had er ook een speciale toon bij, waardoor het gebed nog wat mysterieuzer werd.
Deze week kwam ik in het Nederlands Dagblad de tekst weer eens tegen en kwam de stem van mijn vader helemaal in mijn geheugen naar boven.
O Heer wij danken U van harte, voor nooddruft en voor overvloed, daar menig mens eet 't brood der smarte heeft Gij ons mild en welgevoed, doch geef dat onze ziele niet aan dit vergank'lijk leven kleve, maar alles doet wat Gij gebiedt en eind'lijk eeuwig bij U leve.
Amen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten