Vandaag bezocht ik mijn neef en leeftijdgenoot. Hij woont in een zorgcentrum. Leven met NAH - een niet aangeboren hersenafwijking- wordt een heel concreet verschijnsel als ik bij hem op bezoek ga. Om het gesprek op gang te houden neem ik mijn laptop mee met oude familiefoto' s. En dit keer ook een CD met opnames van een lezing die hij 10 jaar geleden hield en stukken uit een concert dat hij toen gaf. Hij was erg onder de indruk van deze opnames. De door hem zelf geschreven en uitgevoerde muziek activeerde op een wonderlijke manier zijn zo beschadigde hersencellen. Ik was toevallig aan deze opnames gekomen, of bestaat toeval niet altijd? NAH zit niet in je genen, het overkomt je. Na zo'n bezoek ervaar ik nog meer het wonder als alles in je bovenkamer goed functioneert. En hoe je leven in een paar minuten volslagen kan veranderen. Ik ga proberen me aan mijn voornemen te houden vaker op bezoek te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten