Over de fase in je leven waarin je beseft dat de tweede helft van de zandloper voller is dan het bovenste gedeelte.
Over het ervaren van kantelmomenten.
Je kinderen hebben jouw advies steeds minder nodig.
De arts in het ziekenhuis die qua leeftijd je dochter had kunnen zijn.
M'n jonge collega's die net wat slimmer zijn met de social media of de nieuwste app's.
De fietstochtjes naar Gouda die toch wel meer moeite kosten.
Dat dus.
Deze week haalde ik mijn nieuwe paspoort op.
'Weduwnaar' staat er nu in.
Je nieuwe identiteit, Jan.
En de post schrijft 'aan de erven van' als er nog iets voor of over Willy verstuurd wordt.
Ik heb diverse boeken en artikelen gekregen en verzameld over 'afscheid nemen' en 'de kunst van het doodgaan'.
Dat is de afgelopen maanden een groot item geweest.
Ik heb ontdekt dat het besef vergroten dat je sterfelijk bent nog wel te doen is.
Maar de dood aanvaarden als hij bij je aan de deur klopt is een heel ander verhaal.
Willy heeft me laten zien dat zij het kon.
Dat neem ik mee als ik er in dit Paasweekend nog eens extra over nadenk.
De tijd, mijn tijd, is gekanteld.
Een troost is dat al mijn generatiegenoten deze kanteling vroeg of laat onder ogen zullen krijgen en er mee moeten dealen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten