Pensioen

Gisteren ging het eerste familielid van onze generatie met pensioen. Zwager Jan van Esschoten heeft zijn loopbaan bij een woningbouwvereniging afgesloten met een mooie receptie, goede afscheidswoorden, een bij zijn leeftijd passende E Bike......
Ik denk nog  helemaal niet aan pensioen, of stoppen met betaald werk, dat kan ook niet op je  58ste tegenwoordig. Bij de vraag 'hoe lang ga je nog door ' moet ik denken aan een vroegere collega, die dagelijks meldde in het team 'hoeveel dagen hij nog moest ' naar zijn pensionering. Dat demotiveerde zijn omgeving enorm, maar niemand durfde dat te zeggen. Ik heb me voorgenomen daar niet te moeilijk over te doen. Zolang ik het werk nog zo leuk en nuttig vind als nu, neem ik zelfs nog geen arbeidstijdverkorting, in het onderwijs heet het BAPO,  op. De monniken in de Benedictijnse kloosters waar ik kom ervaren werk en  bezigheden als een 'noodzakelijk goed'. Werk, arbeid is in de Benedictijnse filosofie het beste middel tegen de Acedia, de luiheid, verveling, maar ook de melancholie, de depressie. Acedia was in de Middeleeuwen een van de katholieke Hoofdzonden, zeker voor Monniken. Ze stoppen dan ook  pas met Arbeid als ze er letterlijk bij neervallen.  Nou, zo ver wil ik niet gaan, maar ik hoop wel de jaren die ik met plezier mag werken als een dagelijks geschenk te mogen blijven ervaren.
Het is overigens jammer dat we die 7 Hoofdzonden afgeschaft hebben, want veel actueel nieuws is nog steeds te koppelen aan dit Middeleeuwse rijtje, waar onder de Superbia (ijdelheid), Avaritia  (hebzucht, inclusief fraude en graaierij denk ik ) en Gula (de onmatigheid, verspilling). Met elke hoofdzonde kun je gemakkelijk een krantenkatern vullen. Jeroen Bosch heeft ze prachtig geschilderd:

Voetbal

Sommige dingen kun je ook op je 58 ste voor het eerst van je leven doen. Vandaag was ik door de kinderen uitgenodigd mee te gaan naar  een eredivisie wedstrijd in de Galgenwaard:  FC Utrecht-FC Twente. En het ging ook nog ergens over, namelijk wie Europees voetbal mag spelen volgend seizoen. Tot de laatste minuut was het erg spannend. Hoewel Utrecht verloor hadden ze toch gewonnen. Zo iets.
De sfeer is echt leuk in zo'n uitverkocht stadion en er wordt mooi gezongen.....Ik was de enige met een rugzak met broodjes kaas, water en snijkoek. Ja, dan moeten ze maar beter voorlichten over het gewenste stadiongedrag met bier en vette happen.

Stolpersteine

Vandaag was ik op excursie met de interkerkelijke groep Kerk en Israël Woerden, waar ik lid van ben. De doelstelling van deze commissie is de verbinding Jodendom - Christendom zichtbaar te maken en te houden in onze kerken.
In Gouda hebben we onder leiding van Gouwenaar Donald Pagrach een wandeling gemaakt langs de zogenaamde Stolpersteine. Voor de woningen van in de oorlog weggevoerde en vermoorde Joden wordt een Stolperstein geplaatst. Om zo het lot van de 327 Goudse Joden zichtbaar te maken. Er zijn nu in Gouda ruim 200 Steine geplaatst, wereldwijd al zo'n 40.000. Initiatiefnemer is de kunstenaar Gunter Demnig. Hij noemt  zijn stenen - die hij zelf komt leggen -  Stolpersteine, 'struikelstenen'. Je struikelt er inderdaad een beetje over met je voeten, maar zeker ook met je hoofd en je hart. En je moet bukken om de tekst te kunnen lezen. Veel indruk maakte het bezoek aan het Goudse Metaheerhuis, het huis van reiniging, de plaats bij het voormalige Goudse bejaardenhuis voor Joden waar de overledenen ritueel verzorgd werden. In de stoep voor dit voormalige bejaardenhuis liggen 39 Stolpersteine van de weggevoerde oudjes en personeelsleden. In het Metaheerhuis zijn alle namen opgenomen van de Goudse Joden die omgekomen zijn in de oorlog. Een indrukwekkend monument. Willy heeft als kind in dit gebouw op Zondagschool gezeten maar heeft nooit gehoord, tot vandaag, wat er eigenlijk in dit gebouw aan drama gebeurd is.

Onder de koffie vertelde Donald het verhaal van zijn ondergedoken ouders en omgekomen Joodse familieleden. Hoe zeer waardeer je dan weer dat je in een vredige stad op een terrasje kunt zitten. 

Katten

Je kunt de mensheid verdelen in 2 types: katten liefhebbers of hondenbezitters. De familie Uittenbroek hoort bij de categorie 'Kat'. Ik ken geen familielid met een hondje. Het past niet bij ons.
De Uittenbroeken zijn vaak wat beschouwende, soms wat tobberige types. En ze schieten nogal snel in de hulpverlening en de compassie. Daar past een kat beter bij. Honden hebben een baas nodig. Katten hebben personeel.
Vroeger hadden we thuis de beroemde Witte Katten van Uittenbroek. Zeer vruchtbaar, zodat het halve dorp met nakomelingen zat van onze Witte Moppie. Toen ik Willy tegenkwam was een van mijn eerste vragen  'houd je van katten of wil je later een hond'. Ze was ook van huis uit katten gewend, anders was het nooit langdurig iets geworden tussen ons.
Sinds we getrouwd zijn hebben we dan ook katten. In het begin een mooie rode Kater waar ik toch een beetje bang voor was, maar gelukkig had Willy een groot overwicht op het verwende beest. Onze huidige kat is inmiddels al  15 jaar. Hij wordt door mij 'poes' genoemd en 'hij'. Willy noemt haar Saartje, maar door z'n autistische trekjes luistert hij zeer selectief naar deze namen. Hij zit altijd om 7 uur voor de deur en weet precies welk deel van de krant ik lees, want daar gaat hij op liggen. En hij  wil graag op schoot, bij voorkeur als je op het punt staat weg te gaan. Ook als je wat gestresseerd bent, wil hij altijd op schoot zitten. Dat helpt om een momentje te zennen. Rollen op het midden van de Vaartuigenlaan is een grote hobby. Gelukkig hebben we hoge verkeersdrempels in de straat. En hij kan nog steeds goed klimmen en vangen. Ik heb de eerste veertjes van een jonge koolmees deze week al weer opgeruimd. De eerste verse muis is laat dit jaar.
Ook onze dochter Willemijn is met deze familiaire kattenliefde gestart. De combinatie met vogel 'Pietje' in huis heeft al enige paniek gegeven en een bliksembezoek van vriend Tim aan de dierenarts met een bloedende parkiet, maar op deze foto is te zien dat het steeds beter gaat tussen de 2 diersoorten.

Pinksteren 2013

Op 1e Pinksterdag bezochten we de Pinksterdienst in de Kruiskerk te Woerden.
Wat ik daarvan meenam is deze liedtekst:

Zij zit als een vogel, broedend  op het water,
Onder haar de chaos van de eerste dag.
Zij zucht en zij zingt, moeder van de schepping
Wachtend op het woord totdat zij horen mag.

Zij zweeft als een vogel, zweeft boven de bergen
Zoekend naar een plaats onder de hemelboog
Zij rust in de schoot, wachtend op het wonder
Dat zich daar ontvouwt verborgen voor ons oog.

Zij danst in het vuur, schouwspel zonder weerga
Maakt de tongen los, taal en getuigenis
Bekeert, inspireert al wie naar haar luistert
Niets brengt haar tot zwijgen, vurig als zij is.

Want zij is de Geest, een met God in wezen
Gift van de verlosser aan zijn aardse bruid
De sleutel is zij, toegang tot de schriften
Vogel uit de hemel, witte vredesduif.

Gedichten moet je vaak lezen om er steeds meer in te horen. Mooi om de Geest van God te vergelijken met een vogel, broedend op het water. In alle  woestheid en leegte, te midden van de chaos is de Geest van God al aanwezig en zij broedt leven uit. Warmte. Schepping. Als een moedervogel, zo beschermt zo koestert God zijn schepping en schepselen.

Als ik langs onze Gamma fiets waar de GammaZwaan zit te broeden, zoals elk jaar rond deze tijd, dan illustreert dat voor mij deze Pinkstergedachte.

Op de 2e Pinksterdag hadden we onze jaarlijkse familiedag. In de boerderij in Driebruggen hebben we alle familieleden van de Uittenbroekkant weer ontmoet, lief en leed gedeeld, bijgepraat. En samen met Bash mijn inmiddels ook jaarlijkse Chinese hapjes bereid. Van nichtje Mirjam ontving ik zowaar de 'hoofdprijs' van het familie spel. Het is het nichtje dat ik gestimuleerd heb haar gedachten  in een blog te verwoorden. Zij is te vinden bij www.zinnigepraat.nl/blog/ . En schoonzus Heidi heeft inmiddels ook haar eigen website: www.zocrea.nl . Wie volgt in de familie?

Denker Des Vaderlands

Vandaag is de nieuwe DDV 'er gekozen. Als opvolger van  Hans Achterhuis  mag René Gude zich nu Denker des Vaderlands noemen. Ik heb al vaak artikelen van filosoof Gude gelezen in FilosofieMagazine en in Trouw. In het boekenprogramma van de VPRO waar we op zondagmorgen, net uit de kerk, graag naar kijken was een interview met René Gude over zijn boek 'stand-up filosoof'. Wat ik me nog herinner is hoe deze man met zijn zichtbare ziekte -er is bij hem een been geamputeerd- mooie dingen kan zeggen over de kunst van het dood gaan. Maar ook zegt hij fraaie zinnen over en tegen het negativisme in onze maatschappij. Nederlanders praten vaak positief over zichzelf en hun eigen omstandigheden, maar uiterst negatief over de maatschappij, de politiek, het onderwijs, de media, de overheid, de bankiers.....Hoe kan dat nou? Daar wringt iets. Gude heeft een belletje in zijn zak en als er iets negatiefs gezegd wordt,  gemurmureerd wordt zei Benedictus al in de zesde eeuw, dan gebruikt hij zijn belletje om daar de aandacht  op te vestigen. Mooi! En voor mij ook belangrijk: over  het onderwijs zegt hij positieve dingen aan het eind van dit interview.
We zullen komend jaar nog veel van hem horen en lezen, vanavond is hij al al in de Wereld Draait Door.

Gedragscode

Is praten over zingeving op je werk een luxe of een primaire arbeidsvoorwaarde? Ik vind het laatste. En  mijn werkgever ook. Een klein onderdeel van mijn werk is dat ik deel uitmaak van de  commissie 'kenthiek' van  Kentalis Onderwijs en Zorg. De naam Kenthiek hebben we bedacht als samenvoeging van Ethiek en Kentalis. De doelstelling van deze commissie is binnen onze organisatie bewustwording en gespreksonderwerpen rond zingeving, identiteit en ethische dilemma's aan te jagen. En hier bijdragen aan te leveren en tools voor te ontwikkelen. In deze commissie heb ik meegewerkt aan het opstellen van een gedragscode. En om deze code bekend te maken bij alle  medewerkers en te implementeren in de organisatie hebben we een poster en een gedragscodespel gemaakt. Momenteel trek ik zo nu en dan  het land door om deze producten toe te lichten en het gesprek hierover op gang te brengen. Een leuk en zinnig onderdeel van mijn werk! Na je 50ste moet je vooral nog werk doen dat bij je past vind ik en daar hoort dit zeker bij.

                                    ons spelbord bij het Gedragscodespel

Jazz in Woerden

Toen we in Woerden kwamen  wonen, zo'n 35 jaar geleden, waren de Intocht van de Avondvierdaagse en de Koeienmarkt zo'n beetje de hoogtepunten van de activiteiten die hier plaats vonden. Nu gebeurt er van alles in ons verbouwde stadscentrum, zoals komende zaterdag het jaarlijkse kleinschalige Jazzfestival. Met de mannen, Jan Willem, Bash en Tim gaan we naar het Bierhuys waar de Tiny Little Big Band optreedt. En natuurlijk naar Hans Dulfer op het kerkplein. Nu maar hopen dat het net zo mooi weer is als vorig jaar....

Levenskunsten

We zijn weer terug in fris Nederland. Nu proberen het relaxte vakantiegevoel nog  een poos vast te houden.....In deze vakantie las en herlas ik het boek 'Filosofie voor het leven' van de Amerikaan Jules Evans. Hij beschrijft op een boeiende manier hoe de  Antieke  filosofie zijn leven veranderd en verbeterd heeft.
Ik ga voor de werkgroep geloof en cultuur van de Woerdense PKN kerken in het komende kerkelijk seizoen een korte basiscursus filosofie geven, waarin ik het onderwerp 'levenskunst' centraal wil stellen. In de cursus zal de stoïcijn Epictetus een belangrijke plaats krijgen. Hij kwam uit het gebied waar we vanmorgen vertrokken zijn, mede daardoor ook een plek om vaker terug te keren.

Bij levenskunsten hoort volgens Aristoteles ook sport. En dan vooral de deugd van het volhouden daarvan. In Turkije hebben we met Kees en Martine van E. het 5 maanden sporten afgesloten. Elke dag waren we voor 7 uur al in het 50 meter bad te vinden, dagelijks in de sportschool van het resort en de sauna. En beachvolleybal voor het sociale aspect. In de zomermaanden ga ik weer iets aanvullend sportiefs verzinnen, want we voelen ons er alle vier goed bij.

Maria en Artemis

Op een half uur rijden van ons hotel ligt Efese. De geweldige antieke stad waar Paulus enkele jaren gewerkt heeft. Twee jaar geleden waren we hier ook, toen liepen we de stad van een andere kant binnen. Nu zijn we gestart aan de kant waar het huis van Maria staat, want  de moeder van Jezus heeft hier boven de stad Efese gewoond en is hier gestorven. Zegt men. Wat wel zeker gebeurd is, dat in  Efese een paar belangrijke kerkvergaderingen hebben plaats gevonden in de eerste eeuwen van het Christendom. Tijdens deze concilies ging het bijvoorbeeld over de vraag of we Maria 'theotokos' of  'christotokos' mogen vereren in de leer van de kerk. Met andere woorden,  is zij de moeder van Jezus of  mag je haar de moeder van God noemen. In het jaar 413 is na lange beraadslaging in Efese besloten dat Maria ‘Moeder Gods’ genoemd mag worden. De inwoners van Efese hebben dat gevierd met woeste feesten en processies....eigenlijk hadden ze hiermee hun hier altijd vereerde vruchtbaarheidsgodin Artemis weer terug! Maria hemelvaart wordt in dit gebied zowel door de Christenen als de Islamieten gevierd. Overigens bestaat deze Maria ter hemelopneming pas sinds 1950 toen dit als kerkelijk dogma werd afgekondigd. Vanuit mijn Protestantse opvoeding heb ik niet zoveel met Maria. Mijn vader noemde het Roomse Poppenkast...... Het avondgezang van de monniken in Affligem, in het halfduister, richting Maria, heeft op mij wel altijd veel indruk gemaakt.

Door de zuilengalerijen,de Stoa, van Efese lopen blijft een wonderlijk ervaring. De opgravingen blijven maar doorgaan en leveren steeds weer nieuwe fantastische vondsten op. De wandeling door antiek Efese eindigt na enkele kilometers in het 66 rijen hoge en daardoor grootse theater waar 25.000 mensen plaats kunnen nemen.

Vandaag hadden we een auto gehuurd om al dit moois te kunnen bezoeken. Gisteren zijn we met een jeep met 2 jagers meegereden door het bergland. Dit gebied van Turkije is voor zonaanbidders en voor cultuur- en natuurzoekers een ideale vakantieplek.

Johannes

In het typisch Turkse stadje Selcuk, boven Antiek Efese, bezochten  we de resten van de imposante Johannes basiliek. Hier ligt Johannes de Evangelist begraven en hier schreef hij op een heuvel zijn Johannes evangelie. Volgens de Turkse traditie. Achter het graf van Johannes is een putdeksel waar je zijn ‘geest’ kunt snuiven. Natuurlijk heb ik dat ook uitgeprobeerd, maar  bij mij werkte het nog niet meteen geestverruimend. In de Middeleeuwen was dit een beroemd bedevaartsoord. Deze basiliek uit de zesde eeuw was een van de grootste ter wereld. Vanaf het hoogste punt heb je uitzicht op de enige pilaar die over is van het andere wereldwonder dat in Selcuk stond , de tempel van Artemis.

  

Maxima

Na een relaxte nachtvlucht en een kort busreisje zijn we gisterenochtend aangekomen in het dorpje Ozdere in West Turkije. Het hotel heet heel toepasselijk Maxima Paradise. Want toen we net aangekomen waren verscheen onze eigen Koningin Maxima op de TV tijdens alle kroningsfestiviteiten in Amsterdam. Hoewel  ver weg hebben we via de TV nog heel wat van de feestelijkheden meegemaakt en was ik onder de indruk van de toespraak van onze nieuwe koning. Ook de vaart over het IJ werd hier live uitgezonden en gaf de dag een mooi slot. Maxima Paradise ligt inderdaad paradijselijk. Het management moet nog wat op gang komen, maar na drie kamerwisselingen en enige onderhoudklusjes zitten we er nu fraai bij. Met sport-, sauna-, strand- en zwemfaciliteiten bij  de hand.  En we laten ons verwennen in het fantastische restaurant. De zomer is hier volop begonnen, dat helpt prima om het Nederlandse lange-wintergevoel kwijt te raken. Willy is haar griepje ook weer snel te boven gekomen. In het weekend gaan we cultuur opdoen in Efese.

En natuurlijk meteen een Turkse kapper opgezocht