Simon

Vandaag moest ik voor het werk naar Zwolle. Dan neem ik, in de Week van de Duurzaamheid, heel milieubewust de Trein. Dat is een mooie manier van reizen, zeker nu de NS in vrijwel elke trein een prima Internetverbinding heeft aangelegd. Vorig jaar viel dat nog wel eens uit, zo halverwege de Veluwe,  maar nu werkt dat probleemloos. Ik kan gewoon m'n werk doen bij een snelheid van 160 kilometer per uur.
Maar zo'n beetje rondkijken is ook leuk. Ik zou na een treinreis Carmiggelt-achtige verhaaltjes kunnen schrijven, over die jongen naast me met zo'n stinkhond, die dames achter me die hun huwelijk nog eens  gezellig doorpraten, het slapende meisje, dat op m'n nichtje lijkt en die bellende man die een zakelijk conflict probeert op te lossen, terwijl we dat allemaal kunnen horen. Het NS personeel heeft denk ik een nascholing gevolgd met als thema 'humor naar de klant', ook dat verhoogt de gezelligheid van de treinreis. En ik ervaar  vrijwel nooit dat "die treinen altijd te laat zijn".
Zo mooi observeren als Simon Carmiggelt, nee dat lukt me niet meer in deze hectische tijd.
Ik heb veel van zijn Kronkels gelezen en tijdens de studietijd er dikwijls over gediscussieerd of dit literatuur of lectuur is. Deze week is het 100 jaar geleden dat hij geboren werd. Ik ga het net uitgekomen boek met zijn mooiste Kronkels zeker aanschaffen. Slow Reading.
Als bezitter van een Daluren abonnement probeert de NS mij al jaren van het papieren kaartje af te krijgen. Vorig jaar kreeg ik weer zo'n dreigbrief dat ik nu op de OV manier moest gaan reizen met zo'n piepapparaat. Ik ben zeker niet tegen vernieuwing, maar ik probeer het toch zo lang mogelijk vol te houden om gewoon met een kaartje in de trein te stappen. Om dat Romantische Carmiggelt gevoel van treinreizen nog meer te versterken....



en o ja : de Tune, die iedereen van mijn generatie kent, is van Duke Ellington