Dan wordt het (basis) onderwijs beheerst door toetsboekjes zoeken, handleidingen bestuderen, stress om al die toetsen af te nemen, standaarddeviaties berekenen, didactische leeftijdsequivalenten bepalen en leeropbrengsten zichtbaar maken. Tot 2 cijfers achter de komma. En natuurlijk alles inzichtelijk maken in het digitale leerlingvolgsyteem en voor de zekerheid ook nog op papier en in een multopmap opbergen, want de computer systemen zijn niet zo betrouwbaar. Ik hoor dan onder het eten verhalen aan van huilende kinderen - want ik heb mijn Cito verpest-. En van verontruste moeders die komen informeren of het zoontje nu wel naar de HAVO kan. Dit zoontje zit in groep 4. Vroeger huilden mijn groep 4 leerlingen omdat er in de zandbak een kasteel was omgevallen. Of bij een tegendoelpunt op het plein. En dan maakten we samen snel een nieuw kasteel of een fraaie goal.
Natuurlijk overdrijf ik een beetje in deze blog, maar het meten van zaken die een Goede Leerkracht al lang weet is een standaard procedure geworden in het onderwijs. Leerlingen die ik begeleid en waar van iedereen weet dat ze moeite hebben met communicatie moeten eindeloos getoetst , geobserveerd en beschreven worden om dit te checken en aan te tonen. Aan duurbetaalde commissies en inspecteurs. En ik moet daar dan dikke rapporten, observaties en handelingsplannen over schrijven.
Hoe kun je een mooi vak zo toetakelen.
Ik heb me voorgenomen om de jaren, die ik nog blijf werken in dit vak, hier tegen te blijven ageren. Totdat mijn collega's het zat worden en zeggen 'zul je niet eens iets ander gaan doen, Jan...'
Iets anders, tsja, maar wat?
UPDATE: google weet alles. Het beroep is Saunameester; nou het woord 'meester' ken ik al....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten