Morgen begint Oktober. Vorig jaar was dat de maand waarin de eerste vage ziekteverschijnselen van Willy leidden tot nader onderzoek en de uiteindelijke diagnose K met U, kanker met uitzaaiingen. Sindsdien staat ons leven en dat van het gezin in het kader van deze ziekte. Want het cliché klopt, kanker heb je nooit alleen. Het is ook een, zeker in de beginfase, onzichtbare ziekte. Ja, die eerste operatie, dat was heftig. En ja er zijn vlekken te zien op een scan. Maar verder kreeg Willy vaak te horen 'je ziet er goed uit' en dat was ook zo. En ze slaat zich er ook heel dapper door heen het hele jaar al.
Als iemand nu vraagt hoe het thuis is dan antwoord ik vaak, een beetje cynisch 'we zitten in een nieuwe chemo periode en de bijwerkingen werken goed'. Vermoeidheid, misselijk, weinig eetlust, haaruitval, conditie weg, e.d. Nu de werking nog. Dat gaan we over 6 weken weer nader bekijken.
Brengt zo'n ziekteproces ook goede dingen voort? Ik heb er 1 ontdekt. In de 37 jaar dat we nu getrouwd zijn heb ik nooit ontbijt op bed gebracht. Dat heb ik het afgelopen jaar meer dan goed gemaakt.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten