65 jaar is een mooi getal. Toen mijn opa Jan Uittenbroek, naar wie ik vernoemd ben, 65 werd ging hij meteen naar een bejaardenhuis in Woerden. Ik heb Opa en Opoe vaak opgezocht in dat mini kamertje, samen met mijn vader namen we dan de bus naar Woerden. Of we gingen met de Solex. Wat ze daar de hele dag deden naast de Trouw lezen en de kerkdienst beluisteren via de bandrecorder is mij volstrekt onduidelijk gebleven.....
Mede omdat al het werk zo'n beetje stil ligt kan ik mooi mijmeren over die 65 jaar waarin zoveel gebeurd is. Een bonte afwisseling van Gloria en Kyrie momenten.
Vooral de herinneringen aan de jeugd zijn me nog enorm helder. Het komt ook omdat het leven in het dorp LangeRuigeWeide/Waarder/Driebruggen zo langzaam en voorspelbaar verliep.Onlangs liepen we een wandeling die ik vroeger eindeloos vaak met mijn vader en zusjes gemaakt heb, een rondje 'Kippekaai', vaste prik op zondagmiddag. En destijds een welkome afwisseling tussen die 2 lange kerkdiensten door.
Ik kijk met genoegen op die jeugd terug. Het was saai, maar je leerde je te vermaken met vrijwel niets. En ik kon me heel goed vervelen.
Een vaardigheid die me nu weer van pas komt, nu we min of meer opgesloten zitten in onze huizen in afwachting van het verloop van de Pandemie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten